Ricky Donker

Sense

We leven in een tijd waarin statische architectuur de standaard is. De huizen waarin wij wonen en de gebouwen waarin wij werken zijn in vorm vastgelegd en sinds hun bouw onveranderlijk en onaangedaan. In tegenstelling tot deze statische architectuur zijn wij mensen continu in beweging uit gevoeligheid voor onze omgeving en voor anderen. Zo zien en horen wij elkaar in interactie en passen wij ons voortdurend aan aan de architectuur om ons heen. Maar te midden van deze dynamiek geven de gebouwen niet mee en blijven ongevoelig, in stilte.

Ik vraag mij af hoe ik deze twee uitersten dichter bij elkaar kan brengen. Kan ik mij net zo gezien voelen door architectuur als dat ik mij gezien voel door andere mensen?

Stel je een vorm van architectuur voor die over dezelfde mate van sensitiviteit beschikt als wij, een omgeving die je ziet, hoort en voelt. Waar de gebouwen op sensitieve wijze in beweging komen en zich vormen in samenspel met de mens. Dan zouden de tegels van het stadsplein reageren op de aanraking van je voeten, de straatlantaarns hun lichtintensiteit aanpassen op jouw aanwezigheid en de zware muren van de gebouwen zouden met je meebewegen als je ze passeert. Hoe zou jij deze architectuur anders ervaren?

Met een technisch geavanceerde toekomst in het verschiet is het belangrijk voor ontwerpers om nu al de mogelijkheden hiervan voor de architectuur te visualiseren. Ik geloof dat de samensmelting van architectuur en techniek in de toekomst meer ruimte kan maken voor menselijkheid.

Mijn afstudeerproject Sense is een manifest voor een nieuwe manier van ontwerpen. Met een toekomstgerichte blik bevraag ik de grenzen van de huidige architectuur en geef vorm aan een alternatief voor de statische standaard.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 14 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.