Maxime Kroot

Als ik dans, dans ik 

Als onderdeel van haar afstudeerwerk heeft Maxime een film gemaakt: Als ik dans, dans ik. De film toont vijf oudere dansers in hun woonkamers, waar zij een eerste ontmoeting met een jongere danser dansen. In deze film stelt Maxime de dansers twee vragen: Wat is de kracht van dans en hoe gaan zij om met het ouder wordende lichaam?  
 
De oudere dansers zijn ervaringsdeskundigen, ze dansen al lange tijd in een dans improvisatie groep en sommigen zijn sinds kort gestopt omdat ze zichzelf té oud (91) vinden. Ik heb deze dansimprovisatie groep ook een tijd lesgegeven en ben nog steeds onder de indruk van deze creatieve dansers. Ik was benieuwd hoe juist deze oudere dansers omgaan met een ouder wordend lichaam in beweging. Door hun jarenlange expertise in dans en het ouder wordend lichaam, kunnen zij interessante inzichten bieden. De jonge dansers zijn dansers uit de Movement Community van Arnhem.  Als danser word je sowieso geconfronteerd met het feit dat je lichaam verandert en dat je na je dertigste misschien niet meer professioneel zou kunnen dansen. Maar wie bepaalt dat? En niet alleen als professionele danser, maar ook als mens worden we in de media geconfronteerd met een lichaamsbeeld dat jong, fit en perfect zou moeten zijn. Waarom mogen we dat oudere, beperkte, kwetsbare lichaam niet zien? Was het niet de kunstenaar die tegenovergestelde eigenschappen heeft (Mihaly, 2008), is het niet de kunstenaar die zowel kwetsbaar als krachtig kan zijn?  

Resonantie door dans 

Dat inspireerde me om de oudere en jongere dansers samen te brengen in een dansontmoeting. Ik besloot dit te realiseren in de huiskamers van de oudere dansers, om het nog persoonlijker te maken. Het werd een dansfilm, waarin ik in beeld breng wat met woorden zo moeilijk te zeggen is en het werd een essay, waarin ik onder woorden breng wat er tijdens het dansen gebeurt. Ik stelde de dansers ook een aantal vragen zoals: Wat is de kracht van de dans? Waarop de oudere dansers antwoorden met: “Dans is de kracht” en “Als ik beweeg, dan beweeg ik”. In hun verhalen hoor je dat ze graag met anderen dansen, de verbinding opzoeken en dat ze blij worden van het nieuwe ontdekken. Ze benoemen dat het draait om acceptatie van het lichaam met zijn beperkingen, maar dat dat geen probleem hoeft te zijn, daar zit juist de creativiteit. Zo benoemt één van de ouderen dat je emoties in de dans kunt uiten en dat dat niet altijd vrolijk hoeft te zijn, er is ook ruimte voor de andere kant. Ze zijn het erover eens dat dans je uit de dagelijkse sleur kan halen en je even kan verlichten.  
 
Dit bracht me dan ook op het inzicht dat dans verder gaat dan het lichaam. Volgens hoogleraar sociologie Hartmut Rosa (2018) is dat het moment waarop er resonantie is, waarop je voelt dat de wereld zelf zinvol is en niet dat de wereld alleen betekenisvol is omdat wij dat erin zien. Als ik dit vertaal naar dans in onze maatschappij, kunnen we door middel van dansimprovisatie bij die resonantie komen. Dan kunnen we voelen dat wij, met de mogelijkheden en beperkingen van ons lichaam, betekenisvol zijn in de wereld, niet omdat wij iets van dat lichaamsbeeld vinden, maar omdat we met dat lichaam al betekenisvol zijn.  

Vervolgonderzoek  

Ik betoog voor meer dansimprovisatie met oudere en jongere dansers samen, omdat we ons op die manier verbonden voelen met en voorbij het lichaam, als onderdeel van een groter geheel. De kracht van dans voor het ouder wordende lichaam wordt pas echt van belang als het haar individualiteit overstijgt en met elkaar en de wereld wordt gedanst en gedeeld! In de toekomst zal ik me inzetten voor meer projecten waarin de resonantie via dans gevoeld en ervaren kan worden. Ik ben blij te kunnen vermelden dat ik dit onderzoek kan vervolgen aan de Master of Fine Arts in Dance Participation van Den Danske Scenekunstkole in Kopenhagen.  
 

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 27 juni 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.