Eva Visch

Rethinking Closeness 

Tijdens COVID-19 lijkt nabijheid ver weg. Vastgelegde routes nemen controle over onze beweging door de ruimte. Plexiglas-  en beeldschermen voelen koud aan. Men wil elkaar niet alleen zien of horen, maar juist de warmte en beweging van de ander voelen. 
In mijn eindwerk zocht ik naar een meer humane manier van afschermen. Eén die met gebruikers meebeweegt en naast afscherming, dient als ontmoetingsplek voor nabijheid en aanraking.     

‘Kwetsbaar zijn in ruimte – Een balans tussen geluk en ongeluk.’ 

Als maatschappij willen we controle, perfectie en geluk. Ook in onze woonomgeving.  
Perfect leven, perfect lichaam, perfect huis. 
In mijn scriptie onderzocht ik waarom juist mijn gebrekkige boerderij zorgde voor het grootste woongeluk.  (pdf)

Visie 

Kwetsbaar zijn in relatie tot elkaar en kwetsbaarheid van een plek of materiaal zijn in mijn werk een terugkerend thema. 
Mens en natuur zijn onvoorspelbaar en altijd in beweging. Toch lijken de meeste ruimtes in de huidige maatschappij gecontroleerd, statisch en met harde grenzen beschermd. Stelligheid maakt in mijn ogen stellig. Ik vraag mij af, kun je kwetsbaar zijn op plekken die zo zeker van zichzelf lijken?
Als ontwerper zoek ik naar een meer humane manier van ruimte maken, één die intuïtief aanvoelt, in beweging is en waarin grenzen vervagen. Ik blijf mezelf constant in twijfel stellen, hierdoor is mijn werk ook altijd in beweging.  

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.