Eerst het verhaal, dan de vorm

Een veilige omgeving creëren, prettig communiceren en aanvoelen hoe iemand anders zich voelt, tijdens haar opleiding leerde Merel veel op dat sociaal-emotioneel gebied. Daarnaast ontdekte ze tijdens haar opleiding dat ze het fijn vindt om niet alle kaders al vast te hebben liggen. Leren door te doen, dat is Merels stijl. Ze koos voor de opleiding in Arnhem, omdat ze graag meer in de praktijk wilde leren en veel stages kon doen tijdens de opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving.

Verhaal vertellen door kunst

“Er moet nog ruimte zijn voor interpretatie, te strak omlijnd vind ik niet fijn. Aan het begin van de opleiding was ik nog heel erg schools en volgde ik alle opdrachten goed. Nu werk ik vanuit een thema en ga ik daarmee aan de slag. Ik heb losgelaten dat ik overal goed in moet zijn, ik kijk nu veel meer naar het verhaal dat ik wil vertellen. Dan volgt de beeldtaal of de vorm die het krijgt vanzelf.”

Koesteren van herinneringen

Het thema dat Merel koos voor haar finals werk is ‘Herinneringen’. Ze is altijd al geïnteresseerd geweest in verzamelen en herinneringen bewaren. Na vakanties gaat er een doos vol schelpen mee naar huis en ook als ze foto’s maakt, drukt ze die graag af om te bewaren. “Aan het einde van mijn derde jaar in de opleiding keek ik terug op het werk dat ik heb gemaakt. Ik zag dat ik altijd terugblik in mijn werk. Oude foto’s van mezelf en van mijn familie en foto’s uit vintagewinkels, die verwerk ik in mijn kunst. Er zit een verhaal achter foto’s, daar wilde ik meer mee doen”, zegt ze.

“Koesteren van herinneringen, daar gaat mijn theoretisch werk van de finals over. Het is typisch hoe onze herinneringen werken, het zijn eigenlijk hele vervreemdende beelden. Soms linken we dingen die misschien niks met elkaar te maken hebben, ineens met elkaar of soms valt er juist wat weg. Die gekke werking van het geheugen fascineert mij. Om dat in mijn beeldend werk terug te laten komen, heb ik grote collages gemaakt met over elkaar geplakte foto’s”, vertelt ze. Het zijn tien doeken die een grote installatie vormen, met daarop foto’s geprint. Merel maakte in Photoshop collages van oude foto’s van zichzelf, van haar familie en vanuit winkels. Doordat de doeken bij elkaar hangen, is het alsof de bezoeker door het geheugen van een persoon loopt. Af en toe is er iemand weg-gefotoshopt uit een foto, om te laten zien dat er ook gaten in een geheugen zitten.

Verdieping in het kunstvak

Voor Merel biedt de opleiding niet alleen een nieuwe manier van werk maken, maar ook een inzicht in haar beroepspraktijk. “Ik dacht altijd dat ik wilde lesgeven, maar ik heb tijdens mijn stages gemerkt dat er veel vormen van educatie mogelijk zijn. Zolang je iets dat jij weet kunt overbrengen op de ander, ben je bezig met educatie”, zegt ze. Na haar afstuderen, start ze met de Master Kunstgeschiedenis aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Daarnaast gaat ze anderhalve dag in de week voor de klas staan op een middelbare school. “Zo heb ik het beste van twee werelden: vlieguren maken en nog meer verdieping in mijn vak.”

Voor aankomende studenten heeft ze nog een tip: “Ik denk dat je niet bang moet zijn dat je niet goed genoeg bent als maker. Je mag risico’s nemen. Als je de opleiding wilt doen, ga het dan doen. Durf. Het is niet erg als niet alles ineens goed gaat, je mag leren in deze opleiding. En: je doet het niet alleen, ik heb zoveel fijne mensen ontmoet met wie ik een mooie band heb. Dat is heel waardevol aan de opleiding.”

Volg Merel

• Instagram: @Atelier.tuitert
• Email: Tuitert.merel@gmail.com