Oumnia Guigui, gastblogger, april/ 2020, ArtEZ Business Centre
Mijn naam is Oumnia Guigui. Ik ben songwriter, backing vocalist en ik leef van en voor de muziek. Als geboren en getogen Zeeuwse begon ik vijf jaar geleden aan het ArtEZ Conservatorium te Enschede en eindelijk is het zover. Het einde van mijn lang geleden nieuwe begin is in zicht! Nu, sterker dan ooit tevoren, stel ik mijzelf vaak de vraag; “doe ik het allemaal wel goed? Had ik dingen anders moeten aanpakken? Heb ik de juiste keuzes gemaakt? Sta ik goed, daar waar ik sta?
In 2015 studeerde ik af als performing artist – Actrice in Tilburg. Mijn studiebegeleider en tevens zangcoach op de opleiding, gaf toen der tijd nog les aan het ArtEZ Conservatorium te Enschede. Hij was dan ook degene die mij er van overtuigde om hier mijn vervolg studie te doen. Voordat ik begon aan het conservatorium had ik eigenlijk geen idee wat ik moest verwachten. Ik wist dat ik muziek wilde maken en alles wilde leren over het vak. Ik moest een lastige keuze maken tussen ‘Popacademie Zang’ en ‘Popacademie Songwriter’. Het schrijven heeft er altijd al in gezeten, maar songs schrijven is echt een andere tak van sport waar ik toen nog niet zo lang geleden kennis mee had gemaakt. Om deze reden koos ik uiteindelijk toch voor de richting zang met daar omheen extra writing lessen en een minor songwriting in mijn laatste studiejaar.
Een nieuw begin is altijd spannend, zo kan ik me mijn eerste kennismaking met ArtEZ nog goed herinneren. Met zijn allen in een prachtige concertzaal zaten we daar; Muziektherapie, Docent Muziek, Media Music en Popacademie allemaal bij en door elkaar gehusseld. De grote liefde voor mijn discipline was tegelijkertijd ook mijn grote angst. Wat als ik niet goed genoeg was?
Klaar om uit te vliegen, staar ik naar een leeg vel papier. Een wit vel, klaar om ingevuld te worden met mijn eigen verhaal. Net zoals ik dat altijd doe wanneer ik aan een nieuwe song begin. Woorden vullen mijn hoofd, als een puzzel kieper ik ze uit mijn hersenpan en leg ik ze allemaal klaar op mijn vel papier, om vervolgens de juiste context en juiste plek voor ze te bepalen.
Waar mijn rode popacademie keycoard aan mijn nek zich onderscheidde van de andere opleidingen, was muziek hetgeen wat ons juist verbond met elkaar. Het zijn in deze ruimte, met al deze mensen, stelde mij gerust. Iedereen had hetzelfde zweet die eerste dag, wat zeg ik… die eerste introductie week, maar ook iedereen had dezelfde passie. Dezelfde drive, hetzelfde doorzettingsvermogen. Dit was mijn plek, dit was mijn taal, dit was mijn volk. Het studeren heb ik als een pittige uitdaging ervaren. Ik kwam ArtEZ binnen gelopen met een achtergrond waar “Fake it till you make it” nog net niet op je voorhoofd staat getatoeëerd, en het ‘vrije aspect’ van kunstopleidingen in het algemeen is iets wat mijn brein, dat eigenlijk structuur en regelmaat nodig heeft, soms moeilijk te verwerken vindt. Ik had er nét vier van zulke jaren op zitten en daar ging ik weer. Het diepe in, daar waar vrijheid je juist moet brengen wat je wilt uitdragen naar de rest van de wereld. Om goed met deze onregelmatigheid om te kunnen gaan moest ik gedurende mijn studie vaak terug naar de kern.
Wie ben ik, wat drijft mij en welke boodschap wil ik uitdragen met mijn werk?
Als Marokkaanse opgroeien in een land waar vrijheid centraal staat, met liefde voor de mens en niet per definitie een bepaald gender/geslacht, daarnaast werkzaam in een vak dat over het algemeen niet wordt geaccepteerd binnen mijn culturele achtergrond, zijn ‘vrijheid’, ‘female empowerment’ en ‘acceptatie” voornamelijk de rode draad geweest in mijn leven. Hoe ouder ik word, hoe rijper ik in het vak sta. Hoe meer ik word uitgedaagd me ergens hard voor te maken, hoe meer deze thema’s als (gender)- discriminatie, religie, vrijheid, female empowerment en acceptatie zich ook vertonen in mijn werk. Muziek gebruik ik als middel om me met mensen te verbinden en te communiceren. Mijn werk ontstaat altijd vanuit een persoonlijke zoektocht naar een positionering op deze wereld en vanuit mijn eigen gevoelens daarbij. Hetgeen wat ik schrijf reflecteert dan ook een stukje van mijzelf en ieder die zich aangesproken voelt in de omschreven omstandigheden en gevoelens. Ik heb letterlijk een stem gekregen waarmee ik een boodschap kan uitdragen, naar mijn mening zijn de stukken die bovenstaande achtergrond hebben dan ook de beste van mijn hand. De titel wereldverbeteraar is niet waarvoor ik ga, maar wellicht kan ik wel iemand informeren, inspireren of juist uitdagen om het onderste uit de kan te halen.
The Voice
In mijn tweede studiejaar (2016) besloot ik mee te doen aan een commercieel programma, genaamd “The Voice of Holland”. Iets wat je in eerste instantie, als je mijn werk met een soulvolle urban sound hoort/kent, niet meteen bij mij zou verwachten.
Ik ging er heen om zo veel mogelijk partijen, voornamelijk achter de schermen, te leren kennen zodat ik ten alle tijden iemand zou hebben om in te zetten waar en wanneer nodig.
De eerste vraag die ik altijd krijg is; “Heb je er nou écht wat uitgehaald? Mijn doel was tot aan de knock-outs blijven zitten en als een spons alles en iedereen in mij opnemen en dit is mij gelukt. Verder in de competitie komen is leuk, maar ook voor de winnaar houdt het programma een keer op. Dus plat gezegd, heb ik mijn doel bereikt? Ja. Tegelijkertijd is het antwoord in positieve zin ook ‘nee’. Tot dusver heb ik nog niet veel partijen in hoeven zetten doordat alles vanuit eigen initiatief goed loopt. Langzaam, maar steady. Zoals het goed voelt voor mij.
Tijdens deze TVOH periode werd ik door een meisje gespot dat mij in mijn studententijd in Tilburg ooit heeft geboekt voor een huiskamer concert wat zij organiseerde. Toeval wilde dat zij vijf jaar later voor een management kantoor werkte met grote namen onder hun beheer. Het concert waarvoor zij mij toen der tijd boekte, was mijn allereerste show die ik daadwerkelijk vulde met alleen maar eigen werk. Door deze mogelijkheid werd ik meteen benaderd voor een writingcamp voor één van haar grote artiesten. Een writingcamp heeft vele verschillende vormen, maar wat het in principe inhoudt is dat je met een club songwriters en producers bij elkaar komt om in een korte tijd (3 tot max 5 dagen) nieuwe songs te schrijven voor andere artiesten.
Het camp duurde drie dagen, en elke dag schreef ik twee songs in twee verschillende teams. Om 9: 00 ’s ochtends stond ik paraat in een studio in Amsterdam tot 14:00 ’s middags, lunchen en dan weer verder met een nieuw team aan een nieuwe song, tot ‘ie klaar was. Dit was mijn eerste camp van velen die nog volgden. Wat ik toen niet wist was dat ik meteen in een hardcore camp terecht was gekomen. Ik schreef met the finest creators uit ons land, zoals writers; Nicole Bus (nu getekend bij Roc Nation, het label van Jay-Z), Duncan Laurence, Niels Geusebroek en ik werkte met producers verantwoordelijk voor de grootste hits van Beyonce tot aan Tino Martin. Het voordeel daaraan was dat er dus ook ontzettend veel labels en managements representatief waren die zo nu en dan kwamen controleren wat hun eigen artiesten/creators deden. Zo werden ook ik en mijn talenten opgemerkt, ik wisselde mijn gegevens uit en ik word nu regelmatig geboekt voor klussen en camps.
Tijd is geld, ook in dit wereldje. Wetende wat ik nu weet m.b.t de invulling en dag indelingen van camps, zou ik zo’n ontzettend groot camp niet snel meer doen als ik zou mogen kiezen. Ik heb het toen als fantastisch ervaren gelukkig, en meteen wist ik: dit is hoe ik ook geld wil verdienen.
The Write Girls
Tot eind 2019 heb ik altijd independent gewerkt. Ik regelde zelf mijn boekingen/communicatie met de andere partijen, ik regelde zelf mijn contractonderhandelingen en het collecteren van mijn inkomsten bij BUMA/STEMRA. Niet de allerleukste klus om te doen, maar ik had er de tijd en ruimte voor en zo hoefde ik geen percentages af te staan aan andere publishing partijen. Daarnaast voelde het ook goed om te zeggen dat ik alles zelf deed, toch een beetje het trotste temperament wat omhoog kwam :-).
In 2019 kwam er een nieuwe publishing partij om de hoek kijken, genaamd “The Write Girls”, afgekort naar TWG voor het gemak. TWG zijn een online tribe of girls die songs schrijven voor van alles en iedereen over de gehele wereld. Met wereldwijd meer mannen dan vrouwen succesvol in de industrie wil deze tribe graag bijdragen aan de verandering daarin, and in order to do so is het uiteraard belangrijk dat we de verandering opzoeken en beginnen binnen onze eigen muzikale werkplek. De gedachtegang van deze publishing sluit ontzettend aan bij waar ik voor sta en daarnaast geloof ik heel erg dat je muziek samen maakt en samen tot een hoger niveau kan tillen met elkaars inzichten. Ik besloot daarom in augustus 2019 met de volgende statement me tot deze tribe te voegen:
We zijn met een tribe van 11 girls, afkomstig uit Engeland, Australië, Gibraltar en Nederland. Één van mijn mede writegirls is goede vriendin en collega Rosalie Meijer. Samen met haar ben ik momenteel de uitdaging en inspiratie buiten mijn comfort zone aan het opzoeken. November 2019 besloten we op het vliegtuig te stappen naar Las Negras. Een oud vissersdropje in het zuidwestelijke puntje van Andalusië. Midden in een mooi natuurpark, aan het water zaten we in een hotel, samen met 23 andere songwriters/producers van over de hele wereld om samen maar één ding te doen: nieuwe muziek schrijven.
2019 was een lang jaar voor mij. Ik had last van het kunstenaars kwaaltje; te veel in je hoofd zitten. Soms komen hier goede dingen uit, maar soms zorgt het ook voor de hardnekkigste blokkades. Bij mij was dit laatste voornamelijk het geval, waardoor het goede gevoel bij muziek maken vaker afwezig dan aanwezig was. Probeer dan maar eens een goede song te schrijven…!
Las Negras voelde voor mij als een soort spirituele hereniging met muziek. Ik leerde hier mensen kennen die wederom uit hetzelfde hout gesneden waren/zijn als ik, grenzen en hokjes bestonden hier niet en ondanks dat we allemaal in simpele hotel kamers werkten, zonder fatsoenlijke speakers en met de allerslechtste akoestiek ooit (het totaal tegenovergestelde beeld van wat je in je hoofd hebt wanneer je denkt aan een studio), – was de plek zo ontzettend magisch. De hotelkamer waar ik de eerste dag in werkte, werd het winnende songfestival nummer van 2018 geschreven. Dit bewees voor mij nog maar eens dat het niet gaat om hoe mooi je ruimte er uit ziet, of om wat voor dure gear je in je studio hebt staan. Het gaat om de mensen met wie je de ruimte deelt en de spirit die zij meenemen.
De drie songs die ik schreef werden ontzettend goed ontvangen. Zo goed dat we drie maanden later op het vliegtuig naar Engeland zaten voor weer zo’n week, en we in mei twee weken naar Noorwegen zouden gaan. Dit laatste plan staat uiteraard nu met de COVID-19 crisis on hold, maar zodra het weer mogelijk en verantwoord is om te reizen, zullen wij in Noorwegen te vinden zijn.
Jobs jobs jobs
Uiteraard is de muziek niet altijd pais en vree. Wanneer we het over inkomsten hebben is en blijft het een lastig verhaal. Toch vind ik het mezelf moeten verantwoorden tegenover anderen bijna lastiger dan de inkomsten zelf binnenharken. Naast het songwriter zijn heb ik twee verschillende boekingskantoren waarbij ik te boeken ben voor bruiloften, feesten en evenementen, en mijn grootste inkomstenbron is het werken als backing vocalist. Ik heb een paar collega’s waar ik vast voor zing. Zij bezorgen mij voornamelijk in de zomermaanden goed werk, maar over het algemeen werk ik freelance voor ieder die een backing vocalist nodig heeft.
Er zijn ontzettend veel manieren binnen het ondernemerschap om een steady inkomen voor jezelf te creëren, ook binnen het kunst vakmanschap. Het werken vanuit een visie, de juiste mensen opzoeken en durven te “falen” zijn in mijn ogen wat het maakt of breekt voor je. Dit kan middels een lespraktijk, freelancen, het mee doen aan competities, of in mijn geval ook: in een kleding winkel werken. Ook dat soort jobs zijn soms nodig om te kunnen investeren in je muziek. Ik realiseer me heel goed dat het wegvallen van mijn studiefinanciering/lening na mijn afstuderen veel invloed gaat hebben op de leefstijl die ik er nu op naleef. Toch vertrouw ik er op dat de 9 jaar studie, werkervaring en het vele netwerken me daar gaan brengen waar ik zijn moet. Om een beetje een indruk te geven van hoe mijn leven er nou uitziet, ga ik regelmatig op pad met mijn camera. De bijgevoegde vlog geeft indruk van een typische Oumnia week. Drie gigs, een writingcamp, business meetingen en een studioklus.
Nieuw begin
Op het moment van schrijven zit ik in quarantaine vanwege het COVID-19 virus. Uiteraard heeft de situatie ook voor mij grote gevolgen. Gigs en het festival seizoen daargelaten, is het allerbelangrijkste wat nu wegvalt toch wel: mijn afstuderen. 23 Juni aanstaande zou ik afstuderen middels een 45 minuten durende concert. Dit concert zou een nieuw begin worden waarin ik een nieuwe single zou releasen en een preview zou geven van mijn opkomende EP, en het zou een afsluiting worden van vijf jaar studeren aan het conservatorium.
Ik had jullie heel graag al wat previews willen geven van mijn afstudeer product, maar helaas ontbreken deze nu ook vanwege de Corona crisis. Tijd om bij de pakken neer te zitten hebben we niet, want dat diploma gaat er hoe dan ook komen. Hoe ik het nu verder aanpak en vorm ga geven? Daarover vertel ik meer in onderstaand interview:
Vaak wordt mij de vraag gesteld, had je dingen anders gedaan als je ze anders kon doen?
Het antwoord is eigenlijk heel simpel; nee. Ik geloof er in dat alles loopt zoals het moet lopen. Bepaalde keuzes had ik zeker anders kunnen aanpakken, maar dan had ik niet gestaan waar ik nu sta. Wellicht was ik al wat verder geweest, misschien een paar stappen terug, weten zullen we dat nooit, maar wat ik wel weet is dat ik tevreden ben met waar ik nu sta, wat ik doe en wat ik allemaal al heb mogen doen met mijn vier-en-twintig jaar.
Als ik iets zou willen meegeven aan een volgende generatie studenten is het: blijf ten alle tijden bij jezelf, en blijf in jezelf geloven. Je zult met tegenslagen te maken krijgen. Projecten zullen niet lopen zoals je had gehoopt, projecten zullen onverwachts weg vallen, en anderen projecten zullen juist ineens ontzettend hard gaan terwijl je dat niet had kunnen voorspellen. Het hoort er allemaal bij! Het is oke als iets niet gaat zoals gepland, het is oké als je het allemaal even niet meer weet, het is oké om plannen om te gooien en het is ook absoluut oké om te twijfelen of je hier wel voor gemaakt bent. (houdt je vast conservatorium studenten, in leerjaar drie ga je ineens aan ALLES twijfelen. We’ve all been there!!!) Luister naar de meningen en adviezen van buiten af, incasseer ze, relativeer ze, en laat het los als het niet op je aansluit. Leef vanuit je hart.
Je zult vaak een vraag of opmerking met het woord “succesvol” krijgen. Bedenk voor jezelf; wat houdt succes voor MIJ in. Er is namelijk geen goed of fout antwoord op de vraag “Wat is succes”. Blijf experimenteren, blijf onderzoeken, blijf jezelf onderwijzen ook buiten om ArtEZ en dan komt jouw missie, visie en eigenheid vanzelf om de hoek kijken.
Het einde van mijn lang geleden nieuwe begin is in zicht. Mijn dromen, ambities en plannen voor de komende vijf jaar variëren van het verhuizen naar Rotterdam, een studio aan huis hebben, tot aan getekend worden bij een platenmaatschappij en een Europese tour doen. Ik ben een ontzettende realist dus ik leef voornamelijk in het hier en nu terwijl ik geniet van de talentvolle mensen op mij heen, en alles wat op mijn pad komt. Een jaar vliegt altijd voorbij dus de focus ligt nu vooral op het halen van mijn ArtEZ papiertje. Ik denk dat ik daarna in een heel groot gat ga vallen na 9 jaar studeren, dus ik durf ook nog niet heel goed vooruit te kijken. Hoe mijn komende vijf jaar er uit gaan zien heb ik nog geen specifiek antwoord op, maar wellicht zien we elkaar tegen die tijd weer in een volgende blog, met alle antwoorden op die vraag!
Mocht je in de tussentijd toch nieuwsgierig zijn, kun je mij uiteraard volgen op mijn social media kanalen.
