Ga naar de hoofdcontent Pijl naar rechts pictogram

"De inclusiviteit zit in mijzelf verwelkomen binnen het werkveld"

Fotograaf: Bart Grietens
Fotograaf: Bart Grietens

Harun Balci, Toneelschool Arnhem: “Vroeger speelde ik personages met mijn broertje en zusje. Dan waren we, met een deken om ons heen, een ander karakter. De drang om te spelen was er altijd. Ik ging op toneelles en na een tijdje studeerde ik aan de toneelschool in Utrecht, maar ik nam al snel een tussenjaar. Ik was onzeker en zoekende. Zoekende naar de toneelschool die echt bij mij paste, tot een oud-docent bij de toneelschool in Utrecht mij liet kennismaken met talentontwikkelingshuis DOX. Binnen DOX is het vlammetje weer gaan branden. Daar heerste een andere manier van benaderen en ik voelde me er veilig. Toen ben ik al snel weer audities gaan doen.

Een onzeker gevoel geeft uiteindelijk heel veel kracht en inzicht. Soms heb je een tegenslag nodig om weer met beide benen op de grond te kunnen staan.

Ik had een lichte voorkeur voor de toneelschool in Arnhem of in Amsterdam, maar ging er open in. Zelf was ik ook kritischer: ‘Stel, zij willen mij, wil ík het ook wel? Ik heb de opleiding nodig om te groeien.’ Door de audities bij ArtEZ voelde ik dat ik naar Arnhem moest. De audities zijn heftig, leerzaam en leuk. Er zijn drie rondes. De eerste ronde was een dag en de tweede en derde ronde waren samen in een week. Je krijgt huiswerk- en improvisatieopdrachten, stemles, filmanalyse, monologen, dialogen en een gesprek. Ik vond het heel prettig dat er zo veel mensen bij waren en keken. Er zaten zelfs studenten bij met wie ik kon nabespreken. Het is waardevol om je ervaringen te delen met de groep. Ik voelde me veilig op de toneelschool en de fijne sfeer heb ik tijdens de hele opleiding doorgaans gevoeld.

Ik kwam heel kritisch binnen. Een beetje wantrouwend zelfs. Niet alleen naar de opleiding, maar ook naar mezelf.

Ik wilde niet te snel juichen, maar was héél erg blij dat ik aangenomen was. Ik kon het niet geloven. Het voelde als een teken, dat het wel móest gebeuren. Eigenlijk ging ik er daardoor heel open in. Heel bewust. Ik kon mijzelf meer in de groep gooien, open zijn. Ook communicatief werd ik uitgedaagd: ‘Zeg wat je wil zeggen.’ Dat vond ik nog moeilijk, omdat ik bezig was met de opleiding en minder met mijzelf laten zien. Ik was nog bezig met wat de opleiding geeft, maar zoekende naar wat ík gaf. Door veel te reflecteren word je gestimuleerd om precies te zeggen wat je denkt. Uiteindelijk vond ik mijn kracht en stimulans in de vraag ‘Wat wil ik gaan maken?’

Ik wilde iets maken dat niet meteen een Tsjechov, Shakespeare of witte klassieker is. Dat gevoel heerste bij mij.

Britney Spears

Vanuit de vraag ‘Wat wil ik gaan maken?’ kwam ik op het idee om een voorstelling te maken over Britney Spears. Er werd eerst om gelachen en ik dacht ‘Dat wordt een solo’. Maar er was een uitwisselingstudent uit Gent én een student die mijn project toch wel interessant leek en veranderde van groep. Zij wilden erbij en vonden het idee gaaf.  

Het stuk gaat over drie boerenjongens met een schuurtje – ‘het Britney-hok’ – waar zij Britney Spears adoreren. Eén van de jongens zegt uiteindelijk ‘sorry, dit voel ik niet’. Het gaat over zingeving, groepsdruk en eerlijk zijn tegenover iemand die anders denkt. Het ging indirect over mij. Popcultuur leek bijna niet te combineren met school, maar de reacties op het stuk waren verrassend en het voelde voor mijzelf goed. Dat was het beginpunt van het vermengen van mijn eigen interesses met mijn acteurschap en de toneelschool. Vervolgens kwamen er ook inclusiviteitsgesprekken. Over de toneelschool en hoe we met elkaar omgaan. Dat vond ik fijn, want het is best een witte toneelschool.”

From Turkey With Love

Zo heet Haruns afstudeervoorstelling. “Mijn afstudeervoorstelling is – poëtisch genoeg – een coproductie tussen Dox en ArtEZ. Mijn eigen identiteit binnen het acteren is het thema. Ik schreef mijn eigen tekst voor de afstudeervoorstelling, vanuit een reis naar Turkije die ik samen met mijn vriend maakte. Het is een soort coming-of-age-story. Ik wilde mijn eigen interesses vermengen met vakkundigheid en ondernemender zijn. Daarom bedacht ik de tekst, het concept en de solovoorstelling allemaal zelf. Ook de techniek deed ik zelf. Mijn afstuderen is een Do It Yourself-pakket geworden om mijzelf uit te dagen wanneer ik straks het werkveld in moet.

From Turkey With Love 6
Fotograaf: Bart Grietens

Haruns ontwikkeling in een notendop

Van iemand die zichzelf wegcijferde en de kat uit de boom keek, ging ik naar een mens dat meer ruimte inneemt voor zichzelf en tegelijkertijd open was voor andere mensen. Daar zit de inclusiviteit in: mijzelf verwelkomen in het werkveld. Ik vind het mooi dat het samengaat met mijn afstuderen; ik ga letterlijk van school naar het werkveld toe.

Op de vloer is het belangrijk om echt op de vloer te zíjn. Het gaat vloeien als je begint.

Na de opleiding…

…ben ik begonnen met de repetities van Romeo & Julia bij Internationaal Theater Amsterdam (ITA). Die zijn nu in volle gang. Wanneer de maatregelen het weer toelaten ga ik bij DOX als jonge maker aan de slag, om mijn voorstelling verder te ontwikkelen en vaker te verkopen. En er komt wellicht een tour van From Turkey With Love; dat staat nu ook op een laag pitje door de maatregelen. Dat soort dingen komen op je pad als je spreekt over je eigen interesses. Onthouden wie je bent is een enorm inzicht. Én: cijfer de popcultuur waarin je je omgeeft niet weg tijdens het studeren aan een kunstacademie. Popcultuur wordt gezien als lage kunst, maar dat moet je juist gebruiken, omdat dat zo leuk is voor jezelf.”

Volg Harun Balci