Jessie von Piekartz, 2/5, huisblogger ArtEZ Business Centre
Cross Media Design, AKI Enschede
Twee maanden geleden schreef ik mijn eerste blog voor het Art Business Centre. Het lijkt wel alsof de maanden voorbij zijn gevlogen, want ik mag nu aan mijn tweede blog beginnen. Om te beginnen zweven de vragen die ik aan het einde van mijn vorige blog schreef nog steeds in mijn hoofd rond:
Wat wil ik eigenlijk? Hoe geef ik antwoord op mijn vragen en twijfels? Wat geeft mij diezelfde kick die ik vier jaar op de academie heb ervaren? Waar sta ik nu en wat wil ik nog bereiken? hoe zorg ik dat ik mijzelf staande houdt in het zwarte gat na de academie?
Waar is de uitknop?
Het zwarte gat waarover ik destijds sprak krijgt steeds meer kleur. Ook ben ik op zoek gegaan naar antwoorden op de bovenstaande vragen. De afgelopen twee maanden waren super intensief. Niet alleen in het kader van ‘werk’, maar ook mijn hoofd. Ik wist al dat mijn brein niet te stoppen was en altijd als een soort Ferrari werkte. Maar nu zocht ik als een kip zonder kop naar de uitknop of laten we zeggen de offline modus in de 21e eeuw.
Waarom zorgde juist deze periode ervoor, een periode waarin ik nog nergens aan vast zat, voor dit veel te overvolle hoofd? Ik snapte eigenlijk vrij weinig van mijn gedrag (tot frustratie toe). Ik had nu juist alle tijd om te doen wat ik wilde, maar ik kwam niet vooruit. Nog nooit in mijn leven had ik zoveel behoefte aan een richting, aan vastigheid, houvast en zekerheid. Terwijl ik, Jessie, als persoon echt kick van verschillende richtingen opgaan, het randje opzoeken, lef, durf, adrenaline, onzekerheid, niet teveel denken maar doen, en buiten de lijntjes. Huh… What was going on?
Back to basic
Oke, effe dimmen Jes. Dit gedrag kwam niet zomaar te voorschijn. Het mooie plaatje in mijn hoofd was momenteel nog niet zo mooi als ik hem had ingebeeld. Dat is de andere kant van verbeeldingskracht.
Als ik terug denk aan de doelen die ik mijzelf had gesteld na het afstuderen…. Waaronder: Succesvol zijn. Misschien hoopte ik stiekem al de beste art director van Nederland te zijn of minstens een eigen onderneming te runnen. Een inkomen te hebben en onafhankelijk te zijn. Ons prachtige appartement ingeruild te hebben voor een huis met zelfs een auto en een voetbalveld als achtertuin. Ook zag ik al helemaal voor mij dat ik samen met mijn denkbeeldige hond Kees elke ochtend het ochtendnieuws keek en mijn vriend een nachtje weg cadeau kon doen. De kracht van verbeelding.
Dromen zijn bedrog?
Het krachtige aan verbeelding is dat je zo groot kan fantaseren dat je het daadwerkelijk voor je kan zien in beelden. Natuurlijk wist ik dat dit slechts dromen waren, zeker voor mijn 22e. Hiermee wil ik aangeven dat ik zeer hoge verwachtingen had nadat ik was afgestudeerd. De lat hoog leggen is op zich een goeie eigenschap tot het je tegenhoudt in je dagelijkse leven. Van nature ben ik zeer fanatiek (als jij mij kent weet je het vast), als ik ergens voor ga dan klem ik mij er helemaal in vast, en als het dat tegenvalt dan val ik ook net iets harder… dat kan soms pijn doen.
Op de weg
De tijd vanaf het afstuderen in juni tot nu voelde tot voor kort als een periode waarin ik vrij weinig had bereikt. Ik zag dat huis met eigen voetbalveld nog geen stukje dichterbij komen en het ochtendnieuws keek ik nog steeds zonder Kees. Toch maakte ik grote stappen zonder dat ik ze zelf zag. Omdat ik zo gefocust was op het eindresultaat kon ik niet genieten van de weg ernaartoe. Waar ik in mijn vorige blog nog van de weg verdwenen was, stond ik nu ’op de weg’, maar waar naar toe?
Geniet eens even
Wat ik vergat was om te genieten van deze tijd. De tijd waarin ik eens wat dankbaarder mocht zijn voor wat ik al had inplaats van wat niet.
Geduld is een schone zaak.
Ik was niet de enige die door had dat ik misschien wat positiever mocht denken, zelfs iemand uit onverwachte hoek had mij de laatste tijd goed geobserveerd. Ik heb het over een bewoonster uit mijn flat, die ik ook aan mijn afstudeerproject deelnam: Sini, bijna 80 jaar oud. Tijdens het koffie drinken bij haar thuis zei ze het volgende: “Jessie, ik heb het gevoel dat jij dit boek misschien wel kan gebruiken.” Ze stond op en liep rustig naar een mand met boeken. Ik keek haar met grote ogen aan en was benieuwd waarover dat boek zou gaan. Ze gaf mij het boek en ik las ‘The Secret’ op de voorkant van het boek. Heel eerlijk, ik had nog geen idee wat dit boek mij zou gaan vertellen, maar volgens Sini kon ik dit boek goed gebruiken. Zo begon ik fanatiek elke avond voor het slapen gaan te lezen in ‘The Secret’. Na een aantal bladzijdes had ik door waar Sini het over had.
You don’t become what you want, you become what you believe
Maar hey, wat doe je nou eigenlijk?
Naast het ontzettend vele nadenken heb ik helemaal niet stil gezeten. Momenteel ben ik mij aan het verdiepen in verschillende wegen en mogelijkheden. Sini heeft mij door het boek laten denken in mogelijkheden inplaats van beperkingen. En het werkt!
In het begin van mijn zoektocht ben ik vooral op pad gegaan en heb ik meegekeken in de praktijk. Ik heb een aantal keren meegelopen op het (speciaal) voorgezet onderwijs, ben langs geweest bij een freelance ontwerper, sprak veel met een oud-docente die mij veel vertrouwen gaf en heb veel gesproken met ex-studenten over hoe het ze bevalt in het werkveld. Doordat ik mijzelf in allerlei verschillende omgevingen heb bewogen en mee heb mogen kijken, waarvoor veel dank, komen de puzzelstukjes nu steeds beter in elkaar.
Wat ik niet wil dat weet ik maar al te goed, maar het in kaart brengen van wat ik wel wil. Dat is misschien net zo moeilijk als het vinden de Da Vinci code. Misschien is het ook niet de juiste vraag ‘wat wil ik in het leven?’. Misschien is deze vraag wel zo groot, dat je hem tot op de laatste dagen van je leven nog niet kunt invullen. Dus is het loslaten van deze vraag misschien een oplossing? Zo heb ik mijn focus verlegd en dat wierp zo zijn vruchten af.
Op je pad
Zo komen er de laatste tijd ontzettend vette opdrachten mijn kant op waar ik super gemotiveerd door raak! Ik mag mij momenteel weer met allerlei cross-over activiteiten omringen en dat is altijd uitdagend. Van een clip voor cultuuronderwijs bedenken en creëren tot meedenken over een presentatie in het sociale domein, corporate identity’s ontwerpen en mij voorbereiden op de expositie die ik in januari in Kunsthal Hof 88 te Almelo heb.
Daarnaast heb ik een interessante lezing over het eigenaarschap van bewoners in Enschede mogen bijwonen. Ik ben ervan overtuigd dat jullie hier in een van de volgende blogs meer over gaan horen. Ik probeer mij steeds opnieuw te inspireren in verschillende domeinen om mijzelf te prikkelen en te ontwikkelen en natuurlijk omdat ik er uiteindelijk ideeën over heb.
Want ondertussen ben ik er achtergekomen dat ik steeds op zoek ga naar complexe vraagstukken die dichtbij mij liggen. Vragen waar ik gefascineerd door raak en mij motiveren. Zo heb ik mij bijvoorbeeld tijdens het afstuderen bezig gehouden met de thema’s: eenzaamheid, sociale omgeving en ADHD. Door hier in te duiken vanuit het ‘design’ perspectief krijg je vaak hele andere oplossingen. Zo kan een hulpverlener heel goed de casus van een cliënt omschrijven en weten zij precies welke hulp er nodig is. Deze kennis is heel waardevol.
Ik als crossmedia designer kijk er vanuit een nieuw perspectief naar, ik moet nog ontdekken wat dit domein inhoudt, ik ga op onderzoek, maar niet als hulpverlener, maar als Jessie. Doordat ik mij in een andere rol bevind is er vaak minder weerstand heb ik tot nu toe gemerkt. Ik probeer echt te luisteren naar de mens (net zoals de hulpverleners heel goed kunnen). Ik doe het om er uiteindelijk een vorm aan te geven en het tastbaar te maken. Hierin vind ik de relatie tussen de afzender en de ontvanger even belangrijk. Uiteindelijk wil ik dat de gebruiker ook een stukje maker is (eigenaarschap). Eigenlijk ben ik op zoek naar partners met wie ik kan samenwerken, bijv. de gemeente of hulporganisaties. Hoe kan ik een nieuwe rol vervullen binnen dit domein?
En tot slot ben ik mij aan het oriënteren op een master die ik wellicht wil gaan volgen naast het bovenstaande. Deze master combineert het gedeelte creativiteit, concept, design met het sociale domein, toekomstige gezondheidszorg en de circulaire economie. Het klinkt mij als muziek in de oren, maar we zullen zien in de volgende blogs hoe de weg van Jessie uiteindelijk verder loopt.
Lekker verder dromen
Ik denk dat de doelen en dromen die ik na mijn afstuderen had niet moet loslaten, maar een beetje meer ruimte moet geven en eventueel hier en daar wat bijschaven. Want uiteindelijk is het belangrijkste dat je je goed voelt bij wie je bent, wat je doet en waar je dat uitvoert.
Jessie von Piekartz, Crossmedia Design, AKI, Enschede
In juni 2018 ben ik afgestudeerd aan de AKI ArtEZ, Enschede aan de opleiding Crossmedia Design. Tijdens mijn opleiding heb ik mij ontwikkeld tot crossmedia designer/art director/social designer die er van houdt om concepten te bedenken door middel van doordachte strategie en research. Ik kijk om mij heen, naar de mens, de wereld. Door te observeren vind ik inspiratie. En zo niet, dan kijk ik niet goed genoeg. Mijn werk typeert zich doordat elk ontwerp een verhaal heeft. Mijn doel is om mensen te raken door mijn verhaal visueel met hen te delen. Ik leg verbindingen tussen verschillende mediums en het karakter. Ik wil verhalen toegankelijk maken voor de mens.
