Jessie von Piekartz, 1/5, huisblogger ArtEZ Business Centre
Cross Media Design, AKI, Enschede
Introductie
Ik zie het hele geheel, ik speel en heb plezier, ik motiveer en ben energiek, ik focus, ik ben een actieve zoeker, eigenwijs, nieuwsgierig en onbevangen, mijn werk is intuïtief, oprecht en divers. Achter elk idee zit een verhaal.
Mijn naam is Jessie von Piekartz (1996). In juni 2018 ben ik afgestudeerd aan de AKI ArtEZ, Enschede aan de opleiding Crossmedia Design. Tijdens mijn opleiding heb ik mij ontwikkeld tot crossmedia designer/art director/social designer die er van houdt om concepten te bedenken door middel van doordachte strategie en research. Ik kijk om mij heen, naar de mens, de wereld. Door te observeren vind ik inspiratie. En zo niet, dan kijk ik niet goed genoeg. Mijn werk typeert zich doordat elk ontwerp een verhaal heeft. Mijn doel is om mensen te raken door mijn verhaal visueel met hen te delen. Ik leg verbindingen tussen verschillende mediums en het karakter. Ik wil verhalen toegankelijk maken voor de mens.
HET MEISJE VAN NO. 240
Eind juni studeerde ik af met mijn project 240. “Sinds December 2017 woon ik niet meer in mijn ouderlijk huis. Een huis in een straat waar iedereen elkaar kende; men elkaar naar het werk zag gaan en weer thuis zag komen. En nu, nu woon ik niet meer in een huis, maar in een flat. Hier ken ik bijna niemand en moet ik nog wennen aan alle geluiden. Een vreemde in mijn eigen flat.” Het gevoel dat je niet weet wie er in je flat, je eigen thuis, woont inspireerde mij om hier mijn afstudeerproject van te maken. Dit was afgelopen half jaar de drijfveer achter mijn afstudeerproject. Zo ben ik op avontuur gegaan in mijn flat. Hoe is het leven in een flat? Wat is de cultuur hier? Wat drijft de mensen en wat zijn hun verhalen?
Iedereen met dezelfde voordeur, echter was ik benieuwd naar de verhalen achter deze deuren. Omdat ik zelf onderdeel van de sociale setting was maakte dit mijn project een stukje ingewikkelder. Hoe ging ik te werk? Het antwoord hierop was mijzelf eerst intergeren en bloot geven. Vele maanden deed ik mee met allerlei activiteiten in de flat, maandagochtend koffie, eens per maand bingo en wekelijks op de koffie. Het was fantastisch. Ik kwam er al gauw achter dat de flat van oorsprong een 55+ flat was, maar sinds kort wonen er jongeren. Ook wonen er mensen met een beperking in de flat. Nadat ik mijzelf had geïntegreerd wilde ik iets doen met de bewoners.
Eenzaamheid speelt een grote rol en een oplossing hiervoor is elkaar samen brengen. Je gehoord en erkent voelen in je levensverhaal en behoeften. Ik wil mensen samen brengen door mijn verhaal met hen te delen en te luisteren naar wat zij nodig hebben.
Zo was de volgende stap om het individu beter te leren kennen. Ik leg in mijn project de eerste verbinding door de lens van mijn camera. Samen met de verhalen van de bewoners maakte ik hier een boek van. Boek 240, mijn huisnummer, de plek waar alles begon. Tot slot bracht ik alles samen in een expositie “Het meisje van no. 240”.
Op dit project heb ik uiteindelijk veel reactie’s gekregen. Ik heb er zelfs de krant mee gehaald en werd uitgenodigd in het Concordia Theater voor de Kunstom te spreken. Hierop kreeg ik na mijn speech vele reactie’s en waren veel mensen geïnspireerd. Ook heb ik in Januari nog een expositie en doe ik mee aan de fotowedstrijd, de Rabobank Dutch Photographic Portrait Prize. Maar het belangrijkste wat ik bereikt heb is dat ik mensen in beweging heb gezet, verbinding. Het zou heel gaaf zijn als dit project nog een vervolg krijgt.
WAAR BEGIN IK AAN…?
Voordat ik de opleiding Crossmedia Design startte wist ik eigenlijk nog helemaal niet wat ik precies wilde. Het was zelfs zo erg dat ik mij pas op de aller laatste dag van de deadline in schreef voor deze opleiding. Ik schreef mij hiervoor namelijk al voor verscheidende opleidingen in, en ook weer heel snel uit. Lees: Stuntvrouw, Rechercheur, Sportleraar, Journalistiek en tot slot Pedagogiek. Ze stonden allemaal op mijn lijstje en volgens mij vergeet ik er nog een stuk of tien. Dus tot op de eerste dag van de introductie dacht ik “Waar begin ik aan..?.” Ik wist wel dat ik tekenen en foto’s maken leuk vond en dat ik best creatief was. Maar de school vond ik eigenlijk best wel vaag en een tikkeltje gek. En dit was het de gehele opleiding ook, maar dat maakte het ook speciaal. Want hoe vager de docent soms was hoe meer je zelf moest nadenken. En dat was precies waar wij voor opgeleid werden, zelf tot oplossingen komen, concepten bedenken en deze daarnaast ook nog eens uitvoeren in een klein kadertje met enorme vrijheid. DISCIPLINE. Zonder dat gaat het lastig worden. En ook ik had nooit gedacht dat ik zoveel van dat woord in mij had. Tot ik op deze academie begon, het was in die zin vrij dat ik mijzelf mocht ontwikkelen, vallen (heel vaak), maar daardoor ook weer sterker opstond. Want zonder het eerst fout te doen kwam ik nooit zo ver als ik nu ben.
BUITEN DE KADERS
De academie heeft mij alles wat de middelbare school mij heeft aangeleerd weer afgeleerd. Ik mocht met grote opluchting weer eens buiten het kader gaan. Ik leerde weer creatief denken en omgaan met fouten. Want wanneer je een proefwerk had op de middelbare school kon je deze maar beter niet verknallen > onvoldoende. Maar op de opleiding leerde ik door de fouten die ik maakte hoe ik deze keer op keer beter kon oplossen. Ik moest daarvoor steeds weer reflecteren en op zoek naar creativiteit. Want zonder creativiteit kwam ik vaak niet tot een oplossing. Ik leerde grenzen over te gaan, voor mijzelf opkomen, dat vrijheid je de ruimte geeft om te experimenteren en dat wanneer je vanuit je hart en passie werkt je op je best bent, maar ook op je kwetsbaarst.
CREATIVITEIT EN ZIJN PROCES
Welk advies zou je graag aan studenten willen meegeven die nu met hun opleiding startte?
Veelvoorkomende vragen bij een “creatieve” opleiding zijn:Is het wel origineel genoeg? Hebben mijn andere studiegenoten het niet veel beter gedaan? Hoe kom ik altijd aan inspiratie voor een nieuw idee? Is mijn verhaal wel interessant genoeg? Hoe haal ik deze deadline? Waarom doe ik dit nog?
Iedereen die dit herkent: Yes, you’ve got to deal with it…! Het gaat niet weg, het zal elke nieuwe opdracht wel weer even in je hoofd op komen. Dat is niet erg, het hoort erbij. Vaak wanneer je een nieuwe opdracht krijgt wil je al gauw het idee in de pocket hebben, helaas laat deze meestal even op zich wachten. Soms heb je het binnen een minuut, maar meestal duurt het langer. Want het creatieve proces is geen rechte lijn die van A naar B gaat. Het ziet er meer zo uit: (afbeelding)
Wat je misschien wel kan helpen tijdens deze veelvoorkomende vragen is om te denken: Je bent niet alleen. Denk aan het einde van de lijn, wanneer je die kick krijgt, I did it! En dat gevoel is dat hele proces van afzien en twijfels waard.
EN WAT DOE JE NU? AL EEN BAAN?
Momenteel ben ik dus een afgestudeerde Crossmedia Designer, oké leuk, maar wat nu?
De afgelopen maanden ben ik dood gegooid met de vraag: En wat doe je nu, al een baan? Ik realiseerde mij dat het in onze maatschappij blijkbaar heel normaal is om dan als een gek te gaan solliciteren. Dus ja, ik dacht laat ik dat ook maar doen. En heeft het je iets gebracht? Vooral veel stress, slapeloze nachten en vooral geen baan. Laat ik dit eens even uitleggen. Op de academie werk je eigenlijk dag en nacht. Dit komt omdat je overal inspiratie uit kan halen en soms dus midden in de nacht wakker kan worden met een briljant idee en dit dan even moet noteren of zelfs al gaat uitwerken. Dit, maar dan vier jaar lang is best slopend.
Vooral toen ik het afgelopen jaar op eigenlijk alles JA zei. Terwijl ik naast mijn huidige schema: een verhuizing, een scriptie schrijven en nog vier extra opdrachten, een bijbaan, drie keer in de week voetbal, een vriendje en een sociaal leven die ergens in de puin lag ook nog even dacht drie opdrachten aan te nemen waarin meer dan 300 uur werk zat, in de afstudeer commissie te gaan en ohja ook die van de voetbal erbij geen probleem, een eigen atelier begon met twee medestudenten en ach laten we niet vergeten dit jaar afstuderen. Uhh… oké het houdt niet op.
Toen begon ik mij toch even af te vragen waar ik mee bezig was? Want hallo Jessie, na kei en keihard werken was mijn motor zo goed als leeg en had ik überhaupt nog niet nagedacht over wie ik wil zijn als mens in de grote mensenwereld. Het enige wat ik nodig had was ruimte in mijn hoofd en in mijn week. Van elke dag prop vol tot nu, even kijken wat ik vandaag ga doen?
ONDERNEMEN, THE VON PIEKARTZ DREAM?
Toevallig vind ik een blaadje terug met daarop in bold letters DREAMJOB. Een jaar geleden schreven we samen op de academie over de ideale baan. Waaronder bij mij de volgende punten naar voren springen. Ik weet namelijk heel goed wat ik niet wil: Geen 9 tot 5 baan, op dezelfde plek werken en weinig vrijheid.
Maar wat wel? Jessie de ondernemer? Ja ik droomde wel eens van een grote onderneming onder mijn naam. Een sociale onderneming waar ik verhalen van het dagelijks leven in beeld wil brengen, maar ook zoeken naar oplossingen of verbeteringen. In eigen vrijheid, vanuit je eigen idealen en visie, samen met mensen van allerlei verschillende expertises werken aan iets waar je die super kick van krijgt. Freelancer von Piekartz tot uw dienst.
Maar de keerzijde van een onderneming die kennen de meeste mensen ook. Het altijd maar werken en het altijd maar achter je geld aan moeten zitten omdat het blijkbaar normaal is in deze wereld om een half jaar later te betalen. Je zegt toch ook niet aan de kassa bij de supermarkt, oh ik kom over een half jaar wel afrekenen.
Wat uiteindelijk mijn bestemming gaat worden kan ik nu nog niet zeggen. Een onderneming, een fulltime baan, een parttime baan of van alles een beetje?
HEB IK GEFAALD?
De tijd na mijn afstuderen voelde ik dat mijn warme plek op de academie had verlaten. Vaak werd er over het welbekende ‘zwarte gat’ gesproken door mijn medestudenten. Eerst had ik geen idee waarover men het had, want hoezo zou ik in het zwarte gat vallen? Er zijn tig banen en kansen? No worries… In tegendeel weet ik nu waar mijn medestudenten het over hadden.
Het voelde alsof ik gefaald had… maar wat als je niet kon falen? Dat je het helemaal oké vond en het zelfs zou omarmen? Wat zou ik dan doen? In ieder geval zou ik nu een stuk zelfverzekerder in het leven staan… maar soms is het nodig om te falen om weer een stap verder te komen.
EN NU?
Dit jaar staat voor mij in het teken van, wat wil ik eigenlijk? Hoe geef ik antwoord op mijn vragen en twijfels? Wat geeft mij diezelfde kick die ik vier jaar op de academie heb ervaren? Waar sta ik nu en wat wil ik nog bereiken? Hoe zorg ik dat ik mijzelf staande houdt in het zwarte gat na de academie?
Ik wil proeven, ruiken, luisteren, observeren, maken en ervaren wat bij mij past. Waar mijn krachten tot z’n recht komen en waar ik mij thuis voel. Want dat is niet geheel onbelangrijk bij de keuzes die je maakt. Eigenlijk sta ik nu weer waar ik vier jaar geleden stond, het maken van een nieuwe keuze, maar dan met een rugzak vol kennis, ideeën en motivatie. Ik hoop dat ik over 5 jaar nog steeds mijn hart ben blijven volgen. Want ik weet, dan komt het wel goed.
Jessie von Piekartz, Crossmedia Design, AKI, Enschede
In juni 2018 ben ik afgestudeerd aan de AKI ArtEZ, Enschede aan de opleiding Crossmedia Design. Tijdens mijn opleiding heb ik mij ontwikkeld tot crossmedia designer/art director/social designer die er van houdt om concepten te bedenken door middel van doordachte strategie en research. Ik kijk om mij heen, naar de mens, de wereld. Door te observeren vind ik inspiratie. En zo niet, dan kijk ik niet goed genoeg. Mijn werk typeert zich doordat elk ontwerp een verhaal heeft. Mijn doel is om mensen te raken door mijn verhaal visueel met hen te delen. Ik leg verbindingen tussen verschillende mediums en het karakter. Ik wil verhalen toegankelijk maken voor de mens.
