GESPOT: Fine Art alumna Rojin Tavassoli vertelt in Metropolis M over de diepere betekenis van haar kunstwerken
- Beeldende Kunst
Elk jaar brengt het magazine Metropolis M een Graduation Special uit, met daarin werk van verschillende finals-studenten die afstuderen als beeldend kunstenaar. Rojin Tavassolli (Fine Art Enschede) is één van de alumni die in de special staat. Metropolis M stelde Rojin de vraag: "Wat is het verhaal achter je werk?"
Even ontstaat er verwarring wanneer Rojin Tavassoli (1987) me vraagt of ik haar schilderijen van lege lades heb gezien. Bij haar presentatie wijst ze naar een aantal kunstwerken waarop ik beslagen ramen dacht te herkennen. Ze kan erom lachen en vindt dat eigenlijk ook wel een interessant idee. Een lade die ook een raam is: dat kan alleen in kunst, concluderen we eensgezind.
Heel vreemd is die associatie niet, want Tavassoli schildert vaak gebouwen en architecturale elementen. Haar schilderijen maken een filmische indruk, met hun verlaten omgevingen waarin elk moment iets lijkt te kunnen gebeuren. Ze is ook bewust op zoek naar dat moment waarin spanning ontstaat. Als inspiratiebron noemt ze een theorie uit de sociologie, over de liminal space (in het Nederlands: de drempelruimte). Dit is een niet-fysieke ruimte die alleen in je hoofd bestaat en die vaak geactiveerd wordt door gebeurtenissen of situaties in de buitenwereld. Vaak gaat dat gepaard met een onbestemd gevoel van spanning of zelfs van gevaar. Tavassoli kent dat gevoel goed vanuit haar jeugd. Ze noemt zichzelf een ‘rebels Iraans meisje’ dat in haar vaderland sterk beperkt werd in haar doen en laten. Toen ze eenmaal naar Nederland was geëmigreerd, werd ze vaak overweldigd door de nieuwe taal en dito ervaringen. Ze vergelijkt het met in het diepe gegooid worden, terwijl je nooit hebt leren zwemmen.
Het is opmerkelijk dat ze over die overprikkeling begint, want haar schilderijen maken juist een verstilde indruk. Tavassoli vertelt dat haar schilderijen eigenlijk een uitdrukking zijn van wie ze zou willen zijn. Ze omschrijft zichzelf als een druk en sociaal persoon. Als ze een flatgebouw schildert, is dat tegelijkertijd een soort zelfportret. Door de egale façades lijken haar flatgebouwen massief en uit één stuk gemaakt, net zoals haar extraverte karakter haar onzekerheden kan verbergen. Achter de muren gebeurt echter van alles en ook het beton is helemaal niet zo glad en eentonig als je er beter naar kijkt. Op die manier maakt Tavassoli van architectuur een metafoor voor haar binnenwereld. Met deze blik kunnen ook de eerder genoemde lades een soort zelfportret zijn: van een persoonlijkheid die opgedeeld is in verschillende partities, die afwisselend zichtbaar en onzichtbaar zijn.
Auteur: Maarten Buser, dichter en kunstcriticus.