Het grenzeloze avontuur van Lauringer: “Ik wil altijd meer”
Als je Laura Auer-Grumbach, artiestennaam Lauringer, een keer hebt ontmoet, ben je niet langer veilig. Het zou zomaar kunnen dat de Popacademiestudent in haar gedachten een gesprek met je voert, en er daarna een nummer over schrijft.
In Londen zat ze in de metro en raakte ze aan de praat met een ‘random dude’. “Hij was een ‘stranger on a train’ en ik vond hem een mooi persoon. Bij halte Green Park stapte hij uit. We hadden weinig gepraat, maar ik vond hem cute.” In Laura’s hoofd ging het gesprek door. “Ik dacht dat we wel een goede match zouden zijn, terwijl ik hem eigenlijk niet echt kende. Dat had ik vroeger in de bus ook altijd. Als ik daar mooie mensen zag, hoopte ik dat ze er de volgende dag weer zouden zitten.” Dat gevoel, daar gaat Lauringers song Green Park over, onderdeel van haar Imaginary Conversations Collectie. Die collectie is deel 1 van haar afstudeerwerk, zes nummers over gesprekken die ze met mensen in haar leven had willen hebben, maar niet zo goed durfde te voeren.
Van Hamburg naar Enschede
Maar we hoppen – net als Laura’s gedachten die vaak bokkesprongen maken – even terug naar het begin van Laura’s carrière. Ze studeerde Engels in Graz, Oostenrijk, het land waar ze vandaan komt. “Ik was pas 17 toen ik begon met studeren. Ik wist toen al dat ik eigenlijk muziek wilde studeren, maar ik was er nog niet klaar voor.” Bij een popcursus in Hamburg ontmoette ze gelijkgestemden die haar adviseerden om naar de Popacademie in Enschede te kijken. “Ik wist toen dat zingen voor mij de enige optie was. Ik wilde dat niet in Oostenrijk doen en deed auditie bij opleidingen in Osnabrück, Hannover en Enschede. Ik besloot voor Enschede te kiezen, want het leek me een leuke uitdaging om Nederlands te leren.” In eerste instantie wilde ze zich inschrijven voor het hoofdvak Zang, maar tijdens de auditie zeiden de docenten al dat ze eigenlijk niet op de goede plek zat. “Ik deed auditie met een zelfgeschreven nummer, dus mij werd geadviseerd om het hoofdvak Singer-Songwriter te doen. Ik ben ook echt een singer-songwriter, ik houd van allebei evenveel, zingen en schrijven.”
“Ik wil altijd meer”
Dus opeens zat Laura, met een nog niet volledig afgeronde studie in Oostenrijk, op een opleiding in een land waar ze de taal niet sprak. “Ik wist alleen hoe je een paar cijfers en ‘ik’ en ‘jij’ moest zeggen in het Nederlands.” Geen probleem voor de leergierige Laura; ze houdt van taal. Spreekt goed Engels (“Daarin kan ik me beter uitdrukken dan in het Duits.”), en trouwens ook nog een beetje Spaans en Frans. Dat leerde ze in Oostenrijk. “Ik ben breed geïnteresseerd, vind heel veel dingen leuk. Het zit in mijn karakter, ik wil altijd meer.” Dat kwam goed van pas tijdens de studie, die behoorlijk breed is. “Dat zocht ik ook. We kregen les in music management en popgeschiedenis. Ik vind het handig om wat breder opgeleid te zijn, maar je moet dan wel leren prioriteiten te stellen. Dat vind ik nog steeds lastig. Ik vind het moeilijk om te stoppen, ik wil altijd nóg een taal leren, of nog een vak.”
Exotische Duitser
De studie verliep soepel, ook als ‘exotische Duitser’. “Er zitten aardig wat Duitsers op de popacademie, dat zijn nu ook mijn beste vrienden geworden. Ik vond het mede daarom niet moeilijk om te wennen aan het leven in Nederland.” Laura haalde alles (bijna) op tijd. Best knap, voor iemand die leeft in chaos. “Ik ben geen gestructureerd mens. Ik heb geen vaste plannen, het gaat altijd heen en weer. Maar gedurende mijn studie ben ik wel altijd met Lauringer bezig geweest, dat was altijd de rode draad. Het was niet lineair, maar zo is het leven ook niet.”
Beginnetje voor een album
Het leidde tot haar finals. Een collectie van zes ingebeelde gesprekken, die met die jongen in de Londense trein bijvoorbeeld, maar ook een lied aan haar vriendje die het uit wilde maken – en wat hij allemaal aan haar zou missen – en een song voor een vriendin waar ze contact mee had verloren (dat inmiddels is hersteld toen Laura het liedje aan haar liet horen). “Het was heel therapeutisch om die nummers te maken. Ze laten zien hoe ik mij heb ontwikkeld in de jaren dat ik hier studeerde. Het is geen ep, het is een collectie. Dat is belangrijk omdat de sound nogal verschilt, maar dat laat dus juist die ontwikkeling zien.” Daarnaast maakte Laura voor haar finals een beginnetje voor een album. “Dat is de volgende stap, een album maken. Daar heb ik tijd en geld voor nodig.”
Het lot aan het tarten
Voor corona ging het eigenlijk wel lekker. Laura trad tijdens Eurosonic op bij de Overijsselse Ambassade, was geselecteerd voor de Popronde. Maar nu moet ze weer opnieuw beginnen en ook nog in een andere stad. Welke weet ze nog niet. “Het wordt Hamburg of Berlijn. Londen zou ideaal zijn, maar nu met corona en de Brexit is dat minder handig. Ik ben nu maar mijn lot aan het tarten, ik stuur sollicitaties naar Hamburg en naar Berlijn en zoek naar kamers in beide steden. Ik zou muziekles kunnen geven, of misschien nog iets met mijn Engelse studie doen. Ik kan ook nog aan een master beginnen.” Fladderend door het leven, zonder vastomlijnd plan, maakt Laura gebruik van wat ze op haar pad tegenkomt. Dat kunnen opleidingen zijn, banen, of mensen. Dus als de volgende keer in de trein een meisje je iets te lang aanstaart, kijk dan een paar weken later eens op Lauringers YouTube-kanaal. Kan zomaar dat Laura een nummer over je schreef.
