Serah Doku Meijboom

Naam: Serah Doku Meijboom

Geboortedatum: 13-02-1999

Stage: Orchestra Soledad - Orkater

Afstudeervoorstelling: Dubbelbloed (samen met Jefferson Yaw-Frempong Manson

Wie ben ik?

Mijn naam is Serah Doku (van mijn vader) Meijboom (van mijn moeder)
Ik zie mijzelf als een intuïtieve speelse onderzoeker. stel veel vragen en dit 2025-jaar staat in het teken van, zelf de antwoorden te geven. 
Ik ben een maker, speler, onderzoeker en schrijver. Mijn werk vertrekt altijd vanuit ervaring: het lichaam, het verhaal, het geheugen. Als vrouw, kunstenaar van kleur en iemand met een sterk gevoelige aard, richt ik me op wat het betekent om aanwezig te zijn. En daarin is mijn lichaam een leidend kompas. Vanuit die positie zoek ik steeds naar manieren om ruimte te maken – voor mezelf én voor anderen. Een proces.

Wie ben ik als acteur?

Als speler onderzoek ik wat het voor mij betekent om met het hele lichaam en innerlijk af te stemmen op het moment. Spelen is voor mij niet los te zien van luisteren: naar mijn omgeving, mijn medespelers, de ruimte. Dat is ook een uitdaging, want soms wil ik dan veel meer dragen dan nodig is. Vertrouwend op de juiste balans. Ik vind kracht in kwetsbaarheid en eerlijkheid, en geloof dat juist in twijfel, ongemak, beweging en het onaffe daarin iets ontstaat dat raakt. Aan onze menselijkheid.

Wat ik een mooie quote vind, dat je instaat stelt te verbinden door te herkennen:
 
ik zie mijzelf in het aangezicht van de ander.
En herken mij in jou.

Hoe ziet mijn droomwerk eruit?

Mijn droomwerk ontstaat op plekken waar kunst, gemeenschap en onderzoek samenkomen. Waar verhalen met aandacht verteld worden, waar de ruimte beweegt met de mensen erin – niet andersom. Ik wil werken in collectieven, met mensen die hun roots, geschiedenis en gevoeligheid meebrengen. Mijn droom is niet zozeer een eindvorm, maar een werkwijze: gelaagd, intuïtief, betrokken, onderzoekend en open.
Daarnaast wil ik theater combineren met therapeutische vormen.

Mijn stage

Tijdens mijn stage bij Orkater – Orchestra Soledad werkte ik aan een project dat muzikaliteit, spel en persoonlijke verhalen samenbracht. Ik leerde hoe ik in deze professionele setting ruimte maak voor inbreng en eigenheid. Het was een plek waar mijn muzikale en theatrale interesses samen konden komen en ik uiteenlopend kon onderzoeken. Trompet spelen. (Daar ga ik deze zomer mee spelen en experimenteren. Alvast een toekomstplan. )

Mijn afstudeervoorstelling

Dubbelbloed is een voorstelling die ik samen met Jefferson Yaw-Frempong Manson maakte, met begeleiding van Joris Buizer, Pelumi Adejumo en Sue-Ann Bel — mensen met wie ik hoop ook na mijn studie samen te blijven werken. Het is een onderzoek naar afkomst, identiteit, en ruimte maken voor alles waar we ons aan verbinden of waaraan we worden verbonden. Het combineert muziek, spel, beweging en persoonlijke geschiedenis tot een gelaagde, uitnodigende en confronterende ervaring. Ik kan niet wachten om het weer te mogen spelen!

Belangrijke wijsheden voor mij

“Neem, brutaal gezegd, de tijd.”
– Maureen Teeuwen

“I have come to believe over and over again that what is most important to me must be spoken, made verbal and shared, even at the risk of having it bruised or misunderstood.”
– Audre Lorde

Wat is het meest verrassende inzicht dat ik tijdens mijn studie heb verkregen?

Dat het lichaam vaak al weet wat woorden pas veel later begijpen. En dat juist daar, in die vertraging, veel te vinden is!!! Durven te vertagen, ook al rent de kudde door, durf je eigen tempo te bepalen. Ben ik nog oefenen.

In de lessen van top docenten heb ik me zowel enorm vrij en geïnspireerd als verdwaald en bang tegelijk gevoeld. Een gek gevoel, misschien was het groei. ;p

Soms is het versnellen, of repetitief iets herhalen totdat het de menselijke logica vervaagd en er ruimte ontstaat voor fantasie, open en intuïtief spelen, leren en jezelf en de ander verrassen.

Wat zijn mijn plannen of dromen voor de toekomst?

Het plan is om Dubbelbloed zowel als voorstelling voort te zetten, als het concept en de vorm waarin ik met verschillende makers en inspirerende vrienden samenkwam om onze ervaringen en gedachten te delen, te zijn en vanuit daar te creëren.
Dus ik zie mijn droomwerk naast spelen ook als een plek van ontmoeting, waarin kunst, theater en dialoog samenkomen. Een verdere toekomstdroom is om mijn liefde voor theater en het creëren van kunst te combineren met therapie. Ik geloof dat iedereen therapie nodig heeft in de wereld waarin we leven. Theater biedt een grote heling en verzachting, zowel door de vorm als door de verhalen die het vertelt.

Vanuit mijn eigen ervaring weet ik hoe belangrijk het is om een ruimte te vinden waar je jezelf mag leren kennen en waarin je jezelf op verschillende manieren herkent. Ik heb geleerd mezelf thuis te maken in een omgeving die in eerste instantie misschien onwennig voelt.

In mijn eigen voorstellingen werk ik fysiek en muzikaal. Het mag uitdagend en confronterend zijn — geen veilige, vermakelijke show op afstand, maar werk dat raakt en schuurt. Dat je je zowel thuis als onwennig en eenzaam kunt voelen. Ik heb mijn omgevingen nodig gehad, om te worden wie ik ben, de uitdagingen en de inspiratie. Makers zoals Florentina Holzinger en Cherish Menzo inspireren mij met hun radicale eerlijkheid, fysieke kracht en grensverleggende beeldtaal. Dit is de richting waarin ik mijn eigen praktijk verder wil ontwikkelen: interdisciplinair, zintuiglijk en maatschappelijk betrokken.

This page was last updated on June 27, 2025