Merel Nijhuis

Merel Nijhuis (2002) is een cripqueer schrijver van kritische poëzie en poëtische kritiek. Ze maakt eigenaardige kleisculpturen, tekent het liefst met pen en speculeert over manieren om nieuwe toekomsten te schrijven voorbij de huidige hegemonie. Hen streeft naar tegenstrijdige veelheid, opgekrulde spiralen als vorm van verzet, een wereld vol blauwe reigers en bedden in de openbare ruimte. Bovenal zoekt ze naar een ruimte zonder definitieve antwoorden.

Bont en als spiralen opgekruld

Bont en als spiralen opgekruld is een poëtische acceleratie, een fantoom dat zich voordoet als realiteit. Het is een sequentie van visioenen over hyperkapitalisme, validistisch geweld en onvermijdelijke destructie, die verbroken worden door lichamen die kralen rijgen en ritmisch dromen, door een wildgroei van interne druk en door een taal die uit elkaar valt. De over elkaar heen buitelende taal roept op tot het stellen van vragen, ook als je door alle tumult je eigen gedachten niet meer kan horen, en nodigt de lezer uit hetzelfde te doen. 

Het resultaat is een bundel naamloze gedichten, onderverdeeld in twee delen: compressie en interferentie. Naarmate de bundel vordert vindt de poëtische acceleratie plaats: de strofes worden langer, de pagina voller, de taal begint het over te nemen van het papier en tot slot valt de poëzie uiteen tot individuele letters, onthouden van zelfs de meest banale betekenis. Het imiteert de hyperkapitalistische versnelling van het dagelijkse leven, waarbij je eveneens meegetrokken wordt in bureaucratische processen en taal die geweld aandoet. In Bont en als spiralen opgekruld breekt het systeem van acceleratie en versplintering en wordt er hardop gefantaseerd: wat komt na de breuk? 

Hieronder vind je een klein deel uit de bundel, de transitie waar de voorheen logische structuur van gedichten overgaat in een opeenstapeling van taal ofwel: een sequentie van visioenen; een proces dat in gang wordt gezet; een waarschuwing. 

This page was last updated on June 9, 2025