Mirthe Bolt

Waar eerst zee was, mijn verhalende thuis

‘Het water gaat langs mijn voeten, de wind door mijn haar. Ik voel het gevaar van de wind en de zee en besef hoe belangrijk een schild om me heen is. Ik loop terug naar binnen waar het veilig is. Waar geen water mij kan schaden en geen wind mij weg kan duwen. Om mij heen zie ik de grond die mij beschermt tegen de zee. Veilig sta ik en beschut. De grond die mijn stukje land beschermt tegen een woeste zee, mijn plekje waar ik kan lopen, werken en leven. Waar ik samen kan komen met de mensen om me heen, die van alle kanten komen. Ik op mijn stukje grond.

Ik sta buiten ver weg van een drukke maatschappij waar alles met een sneltreinvaart aan me voorbijgaat. Ik sta diep in gedachten over alles wat ik mee kan maken en wat er allemaal in het verleden gebeurt kan zijn. Hier bij het water, waar mijn gedachten mee gaan met het onvoorspelbare van de zee. De verhalen gaan alle kanten op, net als de golven die worden geleid door de wind. Mijn verhalen hebben vrij spel in mijn hoofd. Door alles, wat ik zie om me heen, komt er een verhaal vrij, die mij laat fantaseren.

Met mijn ontwerpen wil ik mensen meenemen naar de wereld van de verhalen. Door de snelheid van machines en AI komen mensen minder tot het fantaseren van verhalen. Terwijl men zoveel verhalen kan bedenken en er dan ook zoveel nieuwe ideeën naar boven komen drijven, als je even tot rust komt.

In mijn ontwerpen van mijn afstudeerproject ‘Verhalen van de Noordoostpolder’ wil ik de mensen uitnodigen om het verhaal te leren kennen. Door echt het verhaal in te gaan zie je wat er verteld wordt. Als het ware, door het boek te openen, stap je in het verhaal.

This page was last updated on June 15, 2025