Iris van Asperen

Tijdens het schrijven van mijn scriptie kwam ik tot de conclusie dat in Zwolle geen officiële cijfers bestaan die aantonen hoe onveilig vrouwen zich op straat kunnen voelen. Toch komen die onveilige momenten vaak genoeg voor. Alleen heterdaad kan bestraft worden, maar vaak gebeuren dit soort momenten te snel of op plekken waar weinig anderen aanwezig zijn.

Met het project Onuitwisbaar verzamel ik die ongeziene momenten: persoonlijke verhalen van vrouwen die zich onveilig voelden in de publieke ruimte. Elk verhaal wordt bewaard in een bewijszakje — een tastbaar document van iets dat meestal geen naam krijgt. De zakjes worden opgehangen op een grote kaart van Zwolle, precies op de plek waar het gebeurde. Zo ontstaat een groeiend landschap van ervaringen, van verhalen die anders misschien onhoorbaar zouden blijven en weggestopt zouden worden.

Bezoekers kunnen tijdens de tentoonstelling hun eigen ervaring toevoegen. Elk nieuw bewijszakje maakt zichtbaar wat vaak stil blijft.

Ook richt ik me op mannen — niet met een beschuldigende vinger, maar met een knipoog. Door middel van kleine stickers met korte, humoristische aanwijzingen daag ik hen uit om na te denken over hun gedrag in de openbare ruimte. Geen zware les, maar een luchtige uitnodiging tot bewustwording: hoe kun je bijdragen aan een straat waar vrouwen zich wél veilig voelen?

Veiligheid op straat zou geen uitzondering mogen zijn, maar een gedeeld uitgangspunt. Misschien begint dat bij een verhaal. Of bij een sticker.

This page was last updated on June 17, 2025