Vera Corben (zij/haar) maakt werk dat filmisch, essayistisch en activistisch is. Ze schrijft graag over de relatie tussen binnen- en buitenwereld, seksualiteit en popcultuur.

In Brand in het barbiehuis onderzoekt ze in verschillende tekstvormen de toeschouwer. In transcripten van horrorfilms, sprookjes, de inhoudsopgave, post-apocalyptische videotheken en gedichten over TikTok-filters probeert ze de toeschouwer te identificeren, ermee af te rekenen, maar die misschien uiteindelijk te omarmen.

Brand in het barbiehuis

Als kind herinnerde ik mezelf weleens per ongeluk aan de oneindigheid van het heelal. Ik haatte het als ik mezelf per ongeluk herinnerde aan de oneindigheid van het heelal. Als ik nu denk aan waarom iedereen plotseling stopte met ademen, klamp ik me vast aan lichtjaren ver van de aarde, waar geen mens is geweest, waar het rustig is, stil, koud. Geen overvolle winkelstraten, geen dichtgeslibde oceanen, geen weeïge geur van ontbindende lichamen. Een oneindige vriezer, waarin embryo's liggen opgeslagen. Wat een rustgevend idee, dat niemand die embryo’s ooit meer komt ophalen. Vind je het niet een rustgevend idee, vraag ik haar, dat niemand ooit meer die embryo’s komt ophalen.
‘Dit is een moment waarop ik je graag zou willen aanraken,’ zegt ze.