Beslissingen neem je in een oogwenk. Het is moeilijk om iets te wensen als je weet hoe definitief het maken van keuzes is. Ze kan niet meer wensen dat Max deel van haar leven uitmaakt, kan hem en de herinneringen die ze aan hem heeft niet meer voortzetten in het nu.  
Ze heeft ook niet tegen hem gezegd, of tegen wie dan ook, dat ze dacht, op een oprechte manier deze keer, aan een kind van haarzelf. En toch, hoe zou ze zichzelf ooit zover krijgen om haar lichaam en haar leven op te geven voor de fysieke zwaarte van een geboorte? Moederschap zou ervoor zorgen dat ze nooit meer aan Max gelijk zou staan, laat staan dat ze boven hem uit zou kunnen stijgen.

Na een lange wandeling is ze terug op de parkeerplaats, of wat daarvoor door mag gaan. De leenauto staat geparkeerd in de berm van de zanderige weg. Mischa kijkt langs de glazen van het autoraam, ziet zichzelf grijzig vertekend in de afspiegeling. Ze kijkt naar haar armen. Haar gebruinde huid tekent zich vreemd af tegen het witte en bleke ernaast. 
Plots duikt het jongetje achter haar op. In de reflectie van het raam ziet ze hoe hij zijn rug naar achteren strekt en zijn bolle buik naar voren haalt. 
‘Kom je soms met me mee?’ Mischa kijkt de jongen sceptisch aan. 
‘Is de hele wereld van zand?’ 
‘Nee.’
‘Waar is het dan van gemaakt?’ 
‘Waar ik vandaan kom,’ zegt Mischa terwijl ze naast de autoband neerknielt om op gelijke hoogte met hem te zijn ‘is er heel veel steen en water. Soms zelfs sneeuw.’ 
‘Laten we gaan,’ antwoordt hij. 
Mischa fronst haar wenkbrauwen en pakt hem vast bij zijn bovenarmen. ‘Ik kan je niet zomaar met me meenemen. Dat gaat niet.’ 
‘Hoezo niet?’ 
‘Weet je wat, ik zet je af.’ 
‘Waar komt u dan vandaan?’ 
‘Ontario.’ 
‘Wat is dat?’
‘Een planeet die helemaal van ijs en sneeuw is gemaakt.’