In de Midden-Atlas leg ik mijn vlakke hand op de dwarsdoorsnede van een ceder, het voelt afwisselend ruw en glad, hier en daar plakkerig van de hars. De cirkels die de aarde om de zon trekt, dragen bij aan de aanblik van dit jaarringpatroon; de groei van een jaarring heeft hetzelfde verloop als het verstrijken van een jaar (...)
    Dit is waarom ik me zo aangetrokken voel tot een wetenschap als dendrochronologie: de boom biedt een te aanschouwen weergave van het verstrijken van de tijd. Er is hout, stevig, tastbaar, geurend, en aan de dikte van de ringen is te zien hoe weldadig of armoedig de omstandigheden de afgelopen jaren waren. Het is geruststellend als een geografische kaart, die me weliswaar niet toont hoe ik een weergegeven plek ervaar, maar me wel de ruimtelijke aanknopingspunten biedt om te achterhalen waar ik ben en hoe ik moet lopen om ergens te komen (...)
 
Als bezoeker begin ik me te realiseren dat wat ik leer kennen uit bijna niets bestaat dan het oppervlak dat mijn schoen bedekt wanneer ik de ene voet voor de andere zet, om die vluchtig gemarkeerde plek met een volgende stap alweer te verlaten, en de volgende, al even vluchtige aanraking met de grond te maken.