Asya komt de klas binnen. Ze heeft een bob.  
“Ben je naar de kapper geweest Asya?” roept de juf luid door het lokaal.  
Iedereen kijkt, maar Nikita staart. Nikita houdt alleen van prinsessenhaar: lang, blond en tot de kont, haar zoals zij zelf ook heeft. Nikita is Asya’s beste vriendin.  
“Ja”, antwoordt Asya, en ze wordt een beetje rood, “ik heb een bob”.  
“Mijn oom heet Bob!” roept Nassim, grappenmaker van de groep. Een paar mensen giechelen.  
De juf negeert Nassim en besluit om van dit moment een leermoment te maken.  
“Weet iedereen wat een bob is?”, vraagt ze, maar ze wacht niet op antwoord.  
De juf loopt naar het midden van het klaslokaal.  
“Kom eens hier Asya”, ze maakt een wenkgebaar.  
Asya loopt naar de juf. De juf legt haar handen op Asya’s schouders en draait haar rond als een pop.  
“Kijk, dit is nou een bob”. 
“Niet waar, dat is Asya!” roept Nassim.  
Asya lacht niet. Ze haat de juf.   
“Niet zo veel mensen in Nederland hebben een bob. Maar in Frankrijk is het heel normaal. Toch Asya?” 
Asya antwoordt niet.  
De juf laat haar los. Als Asya op haar plek zit aait ze over haar haar.  
“Wat vind je van mijn bob?” vraagt ze dan aan Nikita, die naast haar zit.  
“Weet ik niet”, zegt Nikita. Maar na een paar seconden twijfel antwoordt ze toch: “Niemand heeft zulk haar. Lang haar is mooier”. 
Nikita is Asya’s beste vriendin, maar ze doet kut.  
“Jouw haar is dood”, zegt Asya.