Wietse Leenders

Soms begin je met het één, en eindig je met heel iets anders. Zo gaat dat, vrees ik.

Over Wietse

Wietse Leenders (1997) studeerde Theaterwetenschappen in Utrecht en zal in juni 2022 afstuderen van Creative Writing met de novelle Hannah of de Val. Eerder liep hij stage als schrijver en redacteur bij onder andere De Poezieboys en schrijver/podcastmaker Hanneke Hendrix. Hij publiceerde o.a. in Notulen van het Onzichtbare en was deelnemer van het Das Mag Zomerkamp 2021. 

Over Hannah of de val

Na het verbreken van haar relatie verdwaalt Hannah Würm in de tijdloze tussenwereld van de snelweg. Met een verzonnen versie van haar geliefde op de bijrijdersstoel zoekt ze opnieuw naar haar verhouding tot de wereld buiten haar Volvo, die hoe meer ze er over schrijft en nadenkt, hoe minder tastbaar wordt—tot ze zich afvraagt hoe ze de wereld nog kan ervaren als alles dat ze aanraakt verhaal wordt.

Hannah of de val is een verhaal over een schrijver die haar eenzaamheid uit de handen van het verhaal probeert te rukken, de vraag of je als mens onverteld kunt blijven, en waar de grens ligt tussen grip krijgen op, en het verliezen van de werkelijkheid.

Interesse in Wietses boek? Contacteer Wietse via de hierbovenvermelde socials of bezoek de expositie van creative writing van 29 juni tot en met 3 juli in R.301 en R.302 in het Rietveldgebouw van ArtEZ in Arnhem. 

Uit Hannah of de val

Alles in de wereld begint met een nee. Een keurige rechte regen van deeltjes waarvan ééntje plots zegt: Nee. Nee! — het stuur omgooit en inslaat op de andere nietsvermoedende ja-zeggende deeltjes, waar andere deeltjes in hun tomeloze, naïeve snelheid weer op in slaan, en alle deeltjes achter hen daar weer op, en daar weer op, et cetera! Een groter en groter wordende rotzooi deeltjes dat langzaam wordt: Iets.

Ze knipoogt. Een onderons, een wij-hebben-het-gezien. Een knipoog waarvan ze hoopt dat hij iets besmettelijks heeft, een tik-jij-bent-‘m, maar wat geeft zij door?

Hannah Würm staat in de file op de vijfbaans, haar raam staat open, haar arm leunt op het stukje geronde glas dat er nog boven uit spiekt, haar hand hangt slap naar buiten, ze waadt door de lucht alsof het water is. Ze rijdt langzaam langs de auto aan het einde van de remsporen met voorin een man in een witte blouse en een zwart giletje, die voor zich uit staart en iets vreselijk moois ziet, iets ondeelbaars, iets, zo lijkt, achter de dingen (zij herkent die blik, zij, Hannah, Hannah Würm, die in haar auto zit en langzaam rijdt en met haar hand door de lucht waadt al is het water, alsof ze eruit ontstaan is, zij is het water). Op de achterbank is een ambulancemedewerker gekropen die het hoofd van de man met latex handschoentjes van achter vastpakt als een stuk uit een museumcollectie, aardig, zó voorzichtig, bijna lief, een aanraking die de arme man die iets vreselijk moois ziet misschien nooit gevoeld heeft en nu op de valreep niet meer mag voelen (maar Hannah voelt het voor hem! Ze voelt de rilling in haar nek, de latex vingers die haar slaap masseren). Ze kijkt naar rechts; een jongetje op de achterbank kan zijn ronde bevreesde ogen niet afhouden van de man die iets vreselijk moois ziet, tot hij Hannah passeert en haar aankijkt. Ze lacht en… knipoogt. Ze knipoogt. Een onderons, een wij-hebben-het-gezien. Een knipoog waarvan ze hoopt dat hij iets besmettelijks heeft, een tik-jij-bent-‘m, maar wat geeft zij door? Een gevoel, een geur, een stank, een nooit-meer-horen-bij.

Alles in de wereld begint met een nee.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 6 juni 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.