Daan Fikkert

Inleiding over Veranderende Grenzen

In de media is er momenteel veel om te doen; niet-westerse asielzoekers die naar ons land komen om hier asiel aan te vragen. Veelal alleen reizende mannen van mijn leeftijd. Mijn rol als artisteducator zie ik als een kans om door het beeldscherm heen te stappen. Opzoek naar verbinding met het gevluchte individu in de grote massa.

Open staan voor verhalen van anderen brengt je op de meest onverwachte plekken.

Typering artisteducator

Als artisteducatur voel ik mij uitgenodigd om grenzen over te stappen. Om opzoek te gaan naar mensen die veel voorkomen in de media en waar veel om te doen is. Ik wil graag door het beeldscherm heen kruipen en in contact komen met deze mensen. Geraakt worden door hun persoonlijke verhalen en hun zeggingskracht vergroten middels artistieke interventies. Hoe kan ik vanuit deze gedachte iets betekenen voor asielzoekers? Vanuit de vraag: "wat heb je niet mee kunnen nemen", ga ik op zoek naar verhalen. Verhalen die door de massa heen kunnen breken en hopelijk bij kunnen dragen aan een positievere beeldvorming van de asielzoeker.
 
Wereldwijd loopt het aantal mensen dat op de vlucht slaat snel op. Dit merken we in Europa, als we bijvoorbeeld kijken naar onze zuidelijke landen, maar ook aan onze eigen grens.
In aanmeldcentrum Ter Apel ging het afgelopen zomer mis. Veel asielzoekers sliepen buiten en de voorzieningen waren slecht. Dit ging ten koste van de gezondheid van velen van hen.
Aankomende zomer lijkt een zomer te worden met vergelijkbare taferelen. Hoe gaan wij als Nederlanders om met de beelden die ons bereiken? Sluiten wij ons ervoor af door naar andere landen te kijken die het slechter hebben geregeld, of ervaren we schaamte en kiezen we voor actie en verbinding?

Doel

Wat ik graag in de toekomst zou willen is: dit soort verhalen blijven verzamelen. De vraag: Wat heb je niet mee kunnen nemen? is een vraag die ik verder uit zou willen werken.
Als we kijken naar de manier waarop we asielzoekers in Nederland behandelen dan is deze categoriaal van aard. Dat wil zeggen dat we hen zoveel mogelijk in groepen proberen te verdelen om voor onszelf te begrijpen wie wij tegenover ons hebben, en hoe we hen dienen te behandelen. Dit gebeurt al aan de poort en in de AZC’s.
Bij dit integratieproces, waarbij de asielzoeker een nieuwe Nederlander wordt, schuiven persoonlijke herinneringen naar de achtergrond of krijgen minder bestaansrecht. In de toekomst wil ik juist een platform bieden voor dat geen wat ons mensen maakt; onze persoonlijke herinneringen.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 12 juni 2023

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.