Manshee Zheng

I Have Nothing to Hide

2025

Manshee’s werk onderzoekt het icoon als zowel esthetische als ideologische constructie. Haar praktijk ontvouwt zich op het snijvlak van verlangen, interface en inkapseling, waar beelden zich minder gedragen als representaties en meer als vaten voor projectie. Haar installaties vormen een uitnodiging om de choreografie van disciplinering te betreden, van de strakke vormgeving van het MacBook-mapicoon tot de flirtende pose van de Young Girl. Elk beeld schrijft gedrag voor en simuleert handelingsvermogen. Deze vormen functioneren als referentiepunten voor een gestandaardiseerd ideaal, gehuld in minimalistisch design.

Haar interesse draait om het spektakelgedreven verlangen, ingebed in een feedbacksysteem waarin zichtbaarheid verandert in een gecontrolekt lek van exposure en transparantie zich vermomt als intimiteit. In deze ruimte geeft de interface, menselijk, digitaal of symbolisch, zich vrijwillig over aan de panoptische blik. Ze put inspiratie uit administratief meubilair zoals kasten, deuren en tafels, die ruimte organiseren, een archieffunctie dragen en toegang suggereren. Dit zijn geen nostalgische gebaren, maar extracties die het stille geweld blootleggen van objecten die openheid beloven maar controle leveren.

Ze kiest kunstmatige materialen die sterk op producten lijken: massaproducten, semi-anoniem, optimaal functioneel. Alomtegenwoordig en efficiënt, opgenomen in het dagelijks leven, vormen ze de fysieke en conceptuele structuur van een tijdperk dat uiterlijk boven diepgang plaatst. Deze materialen functioneren als getuigen van een systeem dat niet alleen objecten standaardiseert maar ook de waarneming zelf. Ze opereren als iconen: leesbaar, toegankelijk en uiteindelijk vervangbaar.

Manshee eigent zich de figuur van de Young Girl toe, die tevens zijzelf is. In een nauwkeurige lezing van haar eigen lichaam en geest fetishiseert zij emotionele vervreemding tot een corporate lifestylemerk dat zweeft tussen echt en onecht. In deze positie schuilt een paradox: als subject is zij inwisselbaar, als icoon is zij onsterfelijk. Er is een gevoel van urgentie dat haar zichtbaarheid met zich meedraagt, een behoefte om gezien te worden die niet zomaar verdwijnt.

Elke strakke lijn is een spoor van controle. Elk generiek oppervlak is een plek van geënsceneerde sensatie. Ze opent een verschuiving tussen afwijzing en verleiding, waardoor het werk zelf uitvoert wat het bekritiseert. Haar werk vraagt niet om vertrouwen, het veronderstelt het. De kijker wordt uitgenodigd om deel te nemen aan de handeling, maar de handeling voltooit zich nooit. De werken zijn gecodeerd binnen de machinerie van hun eigen productie, vermomd als podia die het register van de kijker weerspiegelen. Ze noemt dit een tactische slechte grap, een grap die niet echt grappig is maar moeilijk te negeren, een grap die voortdurend wordt achtervolgd door zowel medium als boodschap. Wat voelt als macht is slechts een goed geklede reactie.

Artist statement

Manshee benadert het icoon als interface, fetisj en disciplinerende instructie, waar beelden een glibberige uitnodiging vormen om deel te nemen aan de handeling. Haar werk choreografeert verlangen als protocol en verpakt controle in de esthetiek van steriele verleiding. Synthetische materialen, administratief meubilair en de figuur van de Young Girl fungeren zowel als subject als merk, als medium en boodschap. Ze construeert scènes die functioneren als wat zij een tactische slechte grap noemt: minimalistisch van vorm, maar achtervolgd en zelfs gestigmatiseerd door het podium dat hun eigen register weerspiegelt.