Anne Francien

Gedreven door ideeën over het (vrouwelijke) lichaam en de middelen die worden ingezet om de esthetische gevangenschap ervan te kaderen of te herkaderen, stelt Anne de vraag: Is huid een landschap? Wordt kadreren en ophangen een moordscène?
De modderige, schurende aard van haar werk belichaamt een vorm van unproductie, die de uitwisselbare waarde afwijst die vaak aan vrouwelijke en queer lichamen wordt toegekend. Figuren zoeken naar een geworteld thuis terwijl ze esthetische inkapseling blijven weerstaan.

De serie Poldergeist, voortkomend uit de Zeitgeist, de geest van het Nederlandse polderlandschap, is doordrenkt van de voortdurende aanwezigheid van menselijke sporen. Door deze leeggetrokken entiteit te belichamen verbindt Anne het schilderproces met de speculatieve constructie én deconstructie van zowel natuurlijke als politiek gevormde landschappen. De polder, met zijn vloeibare grenzen van water, fungeert als kader om na te denken over de radicale onderlinge afhankelijkheid van menselijke creatie en natuurlijke omgevingen. Het vormt tevens het verbindende fundament tussen gepolariseerd stedelijk en landelijk leven.

To Polder, in Anne’s praktijk, betekent het mogelijk maken van een vloeibaarheid van narratieven binnen een belichaamde schilderpraktijk. Door te vormen, leeg te trekken en opnieuw te kaderen versterken haar schilderijen de weergave van landschappen, lichamen en de ontkoppeling tussen beide. Haar modderige Polderschilder-techniek bestaat uit vloeibare, op elkaar stapelbare lagen die zichtbaar blijven rondom kunstmatig omkaderde of uitgesneden beelden. Sterke figuren zitten gevangen in het doek of frame, maar zijn zich tegelijkertijd steeds bewust van hun kunstmatige geschilderdheid.

Ze werkt in een multimediavorm van expanded painting, verdiept tijdens haar tijd aan de schilderafdeling van die Angewandte in Wenen. De techniek van schilderen met beton op doek volgt de dualiteit van modderige aarde als bouwsteen van de moderne stadsarchitectuur en het vereeuwigen van lichamen in steen. In installaties van gevonden objecten, staal en beton experimenteert ze met kritisch kadreren en presenteren, voortdurend onderzoekend waar het subject, kunstwerk of object eigenlijk begint.

In haar theoretische onderzoeksessay How (not) to Kill Your Subject: Female Subjectification and the Embodied Image in Painting volgt Anne de geschiedenis van queer rebelse lichamen en beschrijft zij een necropolitiek van kunst en het zelf-subject. Ze is diep geïnteresseerd in de manier waarop lichamen worden gekaderd als geïsoleerde objecten, losgezongen van collectieve materie, en hoe dat kader onze blik op de wereld beïnvloedt. In een landschap dat is gebouwd door extractie en voor winst herkent zij ook bij zichzelf het gevoel gevormd en geproduceerd te worden voor consumptie. Ze bevraagt deze esthetische onttrekking van beelden aan lichamen en legt zo een verband met de commodificatie van artistieke lichamen.

Een Polderschilder stelt vragen over een posthumaan perspectief op natuur, daagt het traditionele idee van een “ongerepte wildernis” uit en nodigt uit tot kritisch herdenken van hoe grenzen tussen landschappen en lichamen worden geconstrueerd. To Polder betekent uiteindelijk het belichamen van spookachtige identiteiten die blijven rondwaren in een door mensen gemaakte wereld.

Artist statement

Anne Francien groeide op op het snijvlak van metropolitaan leven en landbouwgrond, waar vroege ervaringen met de zorg voor dieren nog steeds haar artistieke praktijk voeden en inspireren. Anne werkt kritisch onder haar persona van de Polderschilder: een metaforisch en conceptueel kader dat de transformatie van water naar land volgt. Ze schildert in multimediainstallaties met onder andere staal en beton, nadat ze haar olieverfschilderpraktijk verder heeft ontwikkeld tijdens haar tijd aan die Angewandte in Wenen. De polder is hier meer dan een esthetische weergave van het Nederlandse landschap; het is een manier om de relatie tussen natuur en lichamelijke sporen te begrijpen.