Sofie de Vroom

Sofie de Vroom (zij/haar, 2002) is schrijver, kunstenaar en experimenteel dichter. Ze maakt kunst met het doel te verbinden middels installaties, woordkunst en theater. Ze richtte de collectieven LAS VULVINAS en ECOJAM op en produceerde bij o.a. Read My World en Format Family. Momenteel is zij zakelijk leider van het Markttheater op het Dapperplein in Amsterdam en werkt aan het opzetten van Stichting Literaire Verbinding. Haar interesses omvatten artistiek onderzoek, sociale kunsten en creatief ondernemerschap.

Limita

Limita is een sociopoëtische ruimte waar taal lichaam wordt, herinnering landschap en grenzen vloeibaar. In scherven en fragmenten beweegt het werk tussen hyperrealiteit, intimiteit en systeemkritiek. Wat gebeurt er als het ik oplost, de huid doorlatend wordt, en de taal zichzelf herschrijft? Sofie de Vroom nodigt uit tot verdwalen in een opgebroken sci-fi wereld waar identiteit niet vastligt. Limita is geen verklaring, maar ervaring: van mislukking, verlangen en het collectief. Het is een thuis dat zich oprekt, een uitnodiging tot opnieuw beginnen, tot interactie met de ruimte, in een taal die we nog moeten uitvinden. 

Fragment:

de ramen staan open

het gordijn bolt op en zwiept naar voren
de kozijnen zijn rood 
de verf bladdert langzaam af
de punten van het gordijn raken je gezicht nét niet

ik bak eieren voor je
ze mislukken
ik bedenk een huis voor ons
ik maak het niet af

er is eindeloos water om op te drijven

maak je je nu al zorgen over de verharende hondjes?
de drammende kinderen?

ik bedenk hoe het huis lichaam wordt
mijn lichaam huis

wat we allemaal over haar kunnen vertellen
nu we het eigen hebben gemaakt

met blauwe vazen in de houten vensterbank
en een koffiemolen aan de pas gewitte muur

dat we een dak hebben dat we open kunnen maken
onze koppen in de dag
of in de nacht kunnen steken

dat we boodschappenlijstjes zullen maken
dat we kappertjes in de koelkast hebben staan

we overwegen gelukkig te zijn
er ligt genoeg bolknoflook in de fruitmand
om dat te worden

we kabbelen voort

ik zet het hout in de rijstolie
ik zet de vaatwasser aan

ik had gehoopt dat haar naam indruk zou maken
het gewicht van jouw lichaam gewikkeld in het donzen dekbed
een afdruk zou achterlaten

ik heb je foto in het zonlicht staan
ik was je in de ochtend van me af
je neus heeft dal en putten gemaakt in mijn wangen

je verkleurt in het zonlicht in het lijstje

*

ruimtereiziger lost op in de geluidslagen
ik schep in de palm van mijn hand
een nieuw universum
een werkelijkheid waar ze wil ademen

explosief spat ze uit elkaar 
tegen de binnenkant van mijn kop in klotsende kosmos
ze vormt de lijnen in het zand van gebied tot gebied

verdwijnt in pixels uit elkaar stolt tot een dag 
een simpele dag

schrijft over een stad

de vorm van een naambordje maakt daar gebied
uit dat gebied komt door narratief oorlog 

we schetsen 
geweren met handen eraan vast
plakken monden af
zelfs daar doorheen vormen de woorden

ademruimte in het afknellen

het afnemen van een stem
met onze vingers proberen we te herstellen
we scheuren de monden open 
op onze weg naar binnen blijven we haken aan gaas
aan verharde stukken en verharde mensen

we maken ontsnapping langs de randen van het beeldscherm
tussen advertenties waarzeggers en statistieken 
we raken haar aan 
tussen de plekken door
tussen de beelden door

* 

ik wil de naalden van de bomen in mijn voetzolen voelen
de warmte van een kampvuur op mijn gezicht

ik wil de opluchting van het nagelknippen

onthaarde benen tegen een vers laken wrijven

de stofdeeltjes zien opdwarrelen als ik de ramen open zet 

krimpen
groot zijn
kabaal maken

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 9 juni 2025

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.