Sjef Janssens
Zoekend maken
Losse grond, niet geworteld zijn, niet genoegen nemen met één antwoord, het tegengestelde is vaak net zo waar, zoekend zijn, divergeren in plaats van convergeren, ik kan het (nog) niet en daarom doe ik het. Dat zijn woorden die passen bij zowel de inhoud van mijn kunstpraktijk als de houding die ik als maker aanneem.
Ik raak geïnspireerd door de periferie van een metropool, de momenten tussen de momenten, plekken van anonimiteit en niemandsland zoals tankstations, trappenhuizen, verkeersknooppunten, treinstations; de onmetelijke leegte van de zee, 'zwerfnatuur' en deels verwaarloosde stadsparken, ronddwalen zonder plan, repetitieve modernistische architectuur, romaanse kerken, het alledaagse, techno, trage films, en onbegrijpelijke absurdistische poëzie.
Ik zie mijn werk als fragmenten van een wereld die deels bestaat en er deels niet is. Ik neem de kijker mee en tegelijkertijd laat ik de kijker achter met een wereld waar die nooit echt door kan dringen. Ik werk graag eclectisch door in diverse disciplines en media werk te maken. Ik geloof niet in eindwerken of grote statements, maar in schetsen en suggesties. Het experiment en het blijven ontdekken staan voor mij voorop. Architectuur vormt een terugkerend thema in mijn werk.
Grote leermeesters zijn voor mij momenteel: Wolfgang Tillmans, William Eggleston, Diane Arbus, Stephen Shore, Bernd und Hilla Becher, Thomas Ruff, Thomas Struth, Valérie Jouve, Bertien van Manen, Martine Stig, Wassink Lundgren, Rob Voerman, Marten Hendriks, Wolfram Ebersbach, Edward Hopper, Thomas Demand, Francis Alÿs, Keeping It Real Art Critics, Henri Matisse.
Het historische centrum van een stad staat vaak als een huis. In de periferie gebeurt het, daar beweegt het, verandert het. De zee, de periferie, kleine handelingen die ik uitvoer, mijn rommel in huis, in mijn afstudeerwerk 'A sense of belonging; The creative act of looking' verhoud ik mij tot het tijdelijke.
Ik fotografeer niet wat ik letterlijk zie, maar wat ik fotografeer doet denken aan herinneringen, tekens en symbolen.
Ik wil mij niet presenteren ten opzichte van de wereld, maar met de wereld. Tijdens de finals organiseer ik per dag meerdere sessies, waarin de bezoeker deelnemer mag worden van mijn werk. Ik nodig deelnemers uit om middels interventiekaarten de foto's analoog te manipuleren of iets aan de foto's toe te voegen. Bij iedere sessie die ik met deelnemers houd, ontstaan er nieuwe variaties van de foto’s; op die manier groeit het kunstwerk in de tijd. In mijn werk is er zowel aandacht voor 'vorm', de voorstelling van de foto's, als het 'vormloze', het gesprek dat ik na de interventies met de deelnemers voer. Kijken zie ik als een creatieve daad. Terwijl je kijkt ben je door je focus al bezig een verhaal te vormen. Door onze verhalen te delen en oog te hebben voor wat we aan elkaar te vertellen hebben, ontstaat er verbondenheid.
Volgens de Duitse filosoof Hegel leren we de wereld begrijpen door onszelf uit te drukken in de werkelijkheid om ons heen. Door samen nieuwe variaties van de foto's te maken, ontstaat er meer begrip van de foto's en onszelf. Door ons in de wereld voort te bewegen leren we onszelf kennen:
“Bij aankomst in iedere nieuwe stad vindt de reiziger iets van zijn verleden terug, waarvan hij niet meer wist dat hij het had: de vreemdheid van dat wat je niet meer bent of wat je niet meer bezit wacht je op het moment dat je vreemde en niet eerder bezeten plaatsen betreedt.” (Fragment uit de ‘Onzichtbare steden’, 1972, Italo Calvino.)
Artistiek: insta: @avantgardistic; www.avantgardistic.com
Educatie: insta: @decreeerschool; info@decreeerschool.nl; www.decreeerschool.nl
Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 2 juli 2024
Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.
