Sanne Scholte-Albers

Beklemmende veelheid

De manier waarop ik mijn werk presenteer is onconventioneel. De schilderwerken staan niet opgespannen in de ruimte. In de werken zijn er contrasten tussen verschillende kleuren, maar ook in mate van transparantie is er verschil te vinden.Als beeldend maker schilder ik omdat ik mijzelf hierin ongelimiteerd kan uiten. Ik ben een expressieve maker en voel de noodzaak om te kunnen schilderen vanuit eigen ervaringen en emoties. Ervaringen zoals angst en vervreemding neem ik mee in mijn proces. Door met een blanke start te beginnen en kort deze beelden in mijn hoofd aan te raken, te schilderen, te reageren op de vormen en uiteindelijk te stoppen wanneer de bepaalde ervaring klopt. Dit klopt als de gevoelens, ervaringen, vormen en kleuren met elkaar in contrast staan, waarbij frustratie voelbaar is. Het is niet mijn intentie een perfect werk neer te zetten, maar juist de ruigheid van de verfstreken, heftig kleurcontrast en duidelijke vormen zijn essentieel. Des al te min dat ik mijn eigen ervaringen op doek zet, is de beschouwer essentieel in het werk wat ik maak. Ik wil met mijn werk de beschouwer uitnodigen om met een luisterend oog elementen kan herkennen in de zoektocht binnen vervreemding en angst. Daarom is mijn werk getiteld als: Beklemmende veelheid.

Statement

Mijn eigen bevraging, veelheid van informatie en het gevoel van verlorenheid in mijn werk vind ik terug in het begrip vervreemding. Door een gebrek of fout in je leven te voelen, kun je je bevinden in een staat van vervreemding of met een dramatische tint in een existentiële crisis. Dit is een ervaring van ernstige afstand tot jezelf of van de wereld waarin je leeft. Er is een kloof tussen de sociale rol die je is opgelegd en met je eigen identiteit. Hierdoor weet je niet meer wie je bent en wilt zijn, wat een diep gewortelde ervaring tot gevolg heeft. Helaas is dit probleem niet op te lossen door je aan te sluiten bij bijvoorbeeld een cult of Facebook-groep met glitter-plaatjes. Vervreemding gaat verder dan het niet samenvallen met jezelf. Je krijgt het vreemde besef dat je zelf een rol speelt in het tot stand komen en blijven van de wereld die jou niet in staat stelt jezelf te uiten. Door de hoeveelheid aan keuzemogelijkheden ervaren we dit steeds sterker.

Tijdens het maken ervaar ik frustratie in de veelheid van informatie en keuzes. Dat grote levensvragen onbeantwoord zijn, over mijzelf en de maatschappij vind ik irritant. Ik dwaal hierdoor vaak rond, en zie dit ook om mij heen gebeuren. Door deze constante dwaling krijg ik een verloren gevoel, een gevoel van vervreemding. Juist in mijn werk gaat het over de vervreemding die ik ervaar, waarbij ik vast niet de enige ben. Omdat vervreemding onmogelijk is om op te lossen (ook maar de vraag of dit wenselijk is, een eenduidige identiteit lijkt me best saai), is mijn werk bedoeld om deze zoektocht naar jezelf, het vervreemdend gevoel, te accepteren. Hierdoor vind je pas rust in de innerlijke onrust.De acceptatie van het ‘zijn’ vind ik in de gedachtengoed van Cobra-groep. Hun gedachtengoed heeft me begeesterd om het perfectionisme en het streven naar een eenzijdig beeld los te laten. Bij hen ging het namelijk niet om het schilderen van een perfect landschap, maar vanuit instinct, vanuit Expressie. Constant Niewenhuijs, een van de oprichters van de Cobra-groep sprak in een interview over onze cultuur die gestorven is en hoe het leven zo kan ophouden. Er is geen zekerheid en het geloof gaat ons niet redden. Er is alleen zekerheid in dat wij mogen leven en dat we ons moeten manifesteren. Hun manifestatie Dee Vitale stelt hij tegenover de mooidoenerij waarin kunst losstaat van instinct. Hij vertelt dat we in de structuur van onze maatschappij niet vrij zijn. Hun doel was om te werken naar een nieuwe maatschappij waarbij de mens slechts van nature, een levend wezen is.

Hartmut Rosa schreef een essay over het leven in tijden van versnelling. Hij laat zien hoe de tijd van versnelling er toe leiden dat wij meer en meer van onszelf verwijderd raken. Om dit tegen te gaan pleit hij voor resonantie. Volgens hem moeten we open staan voor nieuwe wereldse ervaringen, waardoor de wereld op zichzelf zin heeft.

Vanuit mijn interpretatie heeft dit ook een overeenstemming met Constant’s gedachtegoed; om als mens, gewoon een levend wezen te zijn. De mentaliteit van mijzelf als beeldend maker en die van de Cobra-groep herkende ik ook in Afra Eisma. Haar werk Your silence will not protect you heb ik in het Fries Museum gezien. Zij werkt met textiel en maakt werk wat gelinkt is aan verschillende emoties. Ze is een schepper van haar eigen wereld. Elke plek die ze creëert krijgt een duidelijke bestemming van een emotie. Bij haar vind ik de herkenning in mijn dwaze wezens

en de opstapeling van vorm, kleur en emotie. Haar werk geeft mij ook de zin en noodzaak om ook te maken.

Doel

Voor mij is deze noodzaak maken essentieel. Ik wens dat deze noodzaak bij meerdere word ervaren, zodat meer mensen kunstenaar kunnen zijn. Want er mogen nog meer verhalen gedeeld worden. Niet alleen vanuit geschrift, maar ook vanuit de beeldtaal.