Paul Reedeker

The Inter-pavillion  

Voor mijn afstudeerproject in het Sonsbeekpark Arnhem, heb ik een gebouw ontworpen dat ruimte biedt voor een beeldententoonstelling en tegelijkertijd het openbare karakter van dit park behoudt. In dit project vind ik het belangrijk dat de ruimte voldoende aanzet geeft tot het voortzetten van de traditie van de beeldentuin, de paviljoens, het samenkomen van mensen en daarnaast mijn idee van architectonische principes laat zien. 
Het idee voor dit gebouw berust op de taal van de verschillende verhalen die dankzij dit gebouw samen kunnen komen. Door intentioneel met deze fysieke en mentale subjecten om te gaan, heb ik een lichamelijk objectieve ervaring gecreëerd, die inspireert tot een subjectieve gewaarwording. Ruimte, object en mens zijn hier constant in gesprek met elkaar.  

Scriptie: De Relevantie van Typologie in de Transformerende Context

Mijn scriptie is een onderzoek naar de vragen en antwoorden omtrent het typologisch vraagstuk binnen de architectuur. Kijkend naar de veranderlijkheid van de maatschappelijke ontwikkelingen en haar weerslag op de architectuur, geloof ik dat de huidige manier van werken en ontwerpen ons op de korte termijn bij elkaar brengt. Tegelijkertijd ontstaat er een discrepantie tussen de sociale belevingswereld, en de historische en culturele context. Zoals het er nu naar uitziet wordt er vooral voor het nu gebouwd. Dit is door de moeilijkheid in functieverdeling en de hang naar functionalisme een begrijpelijke ontwikkeling, maar een faux pas wanneer we bedenken dat de definities die de stad verbeelden, met haar kerken, begraafplaatsen, gemeentehuizen, woonwijken en fabrieken etc. altijd een belangrijke rol hebben gespeeld in de identiteit en de vooruitgang van het stedelijk leven. Hierbij is het voornaamste voordeel dat wij hebben gehad in de typologie, het feit dat we kunnen leren van een basis en variaties op die basis.  

Visie 

In de architectuur dragen wij allemaal ons steentje bij. Het is naar mijn idee dan ook niet verantwoordelijk om dit vak toe te eigenen op een manier die al die voorgeschiedenis, al die kennis en ontwikkeling buiten spel laat liggen. Als het gaat over het begrijpen van de constructen binnen deze voorgeschiedenis is Aldo Rossi voor mij een grote inspiratie geweest. Hij heeft de typologie benaderd op een manier die naar mijn idee het optimale van de menselijke geest naar boven haalt en hier vrij en verantwoordelijk mee om laat gaan. Mijn ontwerpen hebben bepaalde eigenschappen en deze eigenschappen omschrijf ik als een vorm van karaktervolle eenvoud. Achter elke vorm en elk gebaar zit een verklaring, dit is echter alleen mogelijk wanneer de beredenering vanuit een onderzoek, dat zich dusdanig opstelt of als logisch gevolg van dergelijke stappen, is ontstaan. Ik zie schoonheid in het leesbare, het voelbare en het begrijpelijke, dit vindt voor mij veelal oorsprong in het naleven en eigen maken van bepaalde principes die wij in de architectuur ondervinden. Denk hierbij haar het binoom binnen-buiten dat meerdere stappen in zich kent, dan de benoeming binoom aandoet.   
 
Architecten als John Hejduk, Dom Hans van der Laan, Valerio Olgiati, Peter Zumthor en Peter Märkli die allen een grote inspiratie voor me zijn, laten verschillende principes op geheel eigen wijze zien, ik vind hier dan ook graag de raakvlakken en vooral de verschillen. Tot mijn genoegen ondervind ik hierin vaak dat de grondslag voor hun uitgangspunten, ligt in het karakter van de persoon zelf. Dit stimuleert mij dan ook om andermans geschiedenis en context in alle vormen en varianten te willen begrijpen zodat, wanneer de situatie zich voordoet, ik een goede rugzak aan kennis heb die mij zowel referentiemateriaal als variabelen geeft, om me te ondersteunen in het architectonisch proces. 
 
In dit proces streef ik altijd naar het creëren van een plek die de gegeven situatie daaromheen iets doet uitdragen wat verborgen zit, of toevoegen wat de plek simpelweg beter maakt. De eisen die ik hieraan stel, staan gelijk aan de diepte van het onderzoek en dat zal zich vanuit mijn karakter altijd laten leiden naar een kern die architectonisch en verhalend kan vertellen, wat het vertellen waard is. 

Doel van het werk 

Het doel van mijn werk bevindt zich in de grenzen van zowel het gebouw als in de mens. Het Sonsbeekpark in Arnhem is een plek waar niets moet en niets hoeft. Je komt daar om te genieten, de natuur is hier de grootste speler en laat dit op spectaculaire wijze zien. Het gebouw dat ik daarvoor heb ontworpen is er dan ook eentje van primaire ruimte en secundaire functie. De essentie van dit gebouw is dat het een microkosmos van het park is en dit complementair in de openbare ruimte staat. Tegenover het natuurlijke, het gemaakte van de mens, gebruikt om een plek te creëren en dit bedachtzaam in de context van het park geplaatst. De massieve ruimte om je heen is daar ingekaderd, dit maakt je op een andere manier bewust van het buiten waar je je bevindt. Grenzen waar je geleidelijk mee geconfronteerd wordt, vertellen over ruimte en het principe waarmee wij buiten en binnen definiëren.  

Toekomstplannen

Ik ga, zoals altijd, weer een stapje verder. Mijn doel is om voor de rest van mijn leven architect te worden. Dit is een proces dat niet stopt wanneer ik me inschrijf in het register. En dus ga ik met een gepaste mate van oncontroleerbare passie de volgende uitdaging aan: Een master-studie aan De Academie van Bouwkunst in Arnhem. 

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.