Ondernemer van de Maand: Terry Akins
Popacademie, Enschede
Elke maand selecteert het ArtEZ Business Centre in samenwerking met de opleidingen een student of alumnus als Ondernemer van de Maand. Uit hun verhalen leer je vanuit actuele onderwerpen uit het werkveld wat je te wachten staat. Zit er een geheim achter cultureel succes? Moet je excelleren in je vak of draait het om jezelf verkopen? Is het een kwestie van geluk, wijsheid, hard werken of een goede strategie?
Mijn naam is Terry Akins (27), spreker/pianist en ambassadeur van Exodus Nederland. Op het ArtEZ conservatorium studeer ik aan de Popacademie. Momenteel geef ik lezingen, trainingen, coaching, workshops, ben ik muzikaal leider van de Twentse Kunst Alliantie en maak ik eigen piano composities. Ondernemerschap is voor mij verbinden en de verbinder durven te zijn. Als mensen zeiden dat mijn ambitie onmogelijk te bereiken was vanwege de twijfel in mijn kunnen, bewees ik gek genoeg altijd het tegendeel. Je hebt naar mijn mening twee soorten verkopers; De verkoper bij wie je zo snel mogelijk weg wilt rennen omdat zijn gladde praatjes wantrouwend op jou overkomen en de verkoper van wie je alles wilt kopen. Die laatste verkoper heeft zijn product ervaren en staat volledig achter zijn product omdat hij zichzelf al heeft kunnen overtuigen. Hoe kan je een ander overtuigen als je zelf niet overtuigd bent van jouw ‘product’?
Strijden tegen onrechtvaardigheid
Zo begon mijn onderneming vanuit een overtuiging van passie en liefde voor muziek en mijn overtuiging dat ik onrechtvaardigheid tegen wil gaan. Gek genoeg was het nooit de bedoeling om een onderneming te starten, maar is het ontstaan.
Vroeger had ik een uitdagende jeugd met een ouder in detentie en nare familieomstandigheden. Vandaag de dag blijkt mijn verleden een schatkist te zijn voor het heden. Het verleden liet mij inzien dat kinderen van gedetineerden vaak ook ‘slachtoffer’ werden en zo ook de gehele sociale context om een gedetineerde heen. De oplossing lag in het doorbreken van een taboe en openheid te geven over mijn eigen ervaringen. Niet kiezen voor vergelden maar het herstellen van daders in hun daden! Onrecht tegengaan in de maatschappij met gelijke kansen voor onze nieuwe generatie.
Niemand mag benadeeld of veroordeeld worden vanwege zijn/haar geslacht, afkomst of iets wat een ouder wel of niet heeft gedaan. Na een aantal mediaoptredens kwam ik in contact met professionals, vrijwilligersorganisaties en beleidsmakers. Zij wilden steeds meer weten over mijn ervaringen, veerkracht en oplossingen, om ervoor te zorgen dat kinderen van gedetineerden niet benadeeld worden in ons systeem. Naast het pianospelen en mijn muzikale studies nam dit veel tijd in beslag en mensen zeiden: Terry, je moet kiezen! Of je gaat voor de muziek, of je gaat voor jouw maatschappelijke passie! Ik maakte geen keuze maar ik merkte wel dat er erg veel tijd ging zitten in beide dingen. Daarom werd het belangrijk om mezelf te kunnen onderhouden en te gaan leven van mijn passie voor pianospelen. Maar aan de andere kant ook leven voor het strijden tegen onrechtvaardigheid. Niet langer langs de zijlijn vertellen wat er fout gaat maar er werk van maken door lezingen en trainingen met muziek.
Na een lange strijd koos ik ervoor alleen datgene te doen waar mijn hart ligt. Ik wilde enkel nog muziek creëren die mij raakt. Hierdoor overwon de simpliciteit het van de muzikale complexiteit. Mijn emotie was echt en werd vastgelegd in de vorm van muziek in het moment. Ik vond mijn passie weer en wist waarom ik muziek was gaan maken door simpelweg terug te gaan naar het moment waar opa mij leerde om piano te spelen. Toen vond ik mijn emotie terug en uitte ik dat op de piano. Dat gevoel heb ik daarna niet meer los kunnen laten en leek zelfs een effect te hebben op anderen. Ik trok mezelf minder aan van wat anderen vonden en ging steeds meer in het moment muziek maken. Want wat is er nou gelogen aan een emotie? Ik werd de 'verkoper' die overtuigd was van zijn 'product'. (Overigens zie ik mezelf niet als verkoper maar is dit een metafoor).
Mijn onderneming ontstond vanuit een ervaring met een gedetineerde ouder toen ik van dichtbij heb ervaren welke uitdagingen dit met zich meebracht. Een onzichtbare groep in de samenleving die gezien moest worden om hen verder te kunnen helpen. Mijn leven kende tegenslagen, maar de formule is altijd geweest dat ik door deze tegenslagen de euforie van het leven leerde ontdekken. Over 10 jaar sta ik nog steeds voor rechtvaardigheid, het brengen van vreugde en anderen blijven inspireren om van een tegenslag een glimlach te maken.
Problemen als uitdaging (h)erkennen
De sleutel blijft om problemen als uitdagingen te blijven (h)erkennen waardoor er mogelijkheden ontstaan, zo ontwikkel je veerkracht! Spreken voor publiek in combinatie met muziek is een podiumkunst, inmiddels weten we dat onze sector hard geraakt is door COVID-19. Daarnaast hield ik mij ook bezig met de lokale theaterwereld bij o.a. Concordia met zowel werkzaamheden op de achtergrond als op de voorgrond. Op de voorgrond hield ik mij bezig met de muzikale leiding van de theatergroep TKA. Op landelijk niveau timmerde ik hard aan de weg om een samenwerking aan te gaan met Orkater. Een muzikale voorstelling waarbij we het land zouden gaan bestormen met het echte verhaal van kinderen van gedetineerden. Helaas stortte dit alles in elkaar omdat ook Orkater in een logistieke, organisatorische crisis terecht kwam, waarbij er harde keuzes gemaakt moesten worden. Ook wij sneuvelden helaas onder deze harde keuzes. En toch is mijn overtuiging om het verhaal aan de man te brengen erg sterk.
We denken op de achtergrond na over een andere mogelijkheid om dit verhaal met Nederland te gaan delen. Bij het lokale theater merkte ik dat we in mogelijkheden en oplossingen gingen nadenken door livestreams uit te zenden. Deze uitdagingen openen mijn ogen voor nieuwe mogelijkheden waar ik weer erg enthousiast van word!
De kracht van spreken en musiceren heeft invloed op de politiek en de media
Bij lezingen speel ik eigen composities en nummers samen met een zanger en zangeres. Die nummers gaan over afscheid nemen, veerkracht en universele boodschappen van liefde. Dit zijn allemaal boodschappen die wij herkennen als mens. De muziek zorgt ervoor dat alle maskers komen te vallen van welke directeur, beleidsmaker of gevangene dan ook. De muziek zorgt voor een gezamenlijke verbinding en herkenbaarheid waardoor we allemaal voor even gelijkwaardig zijn. Vanuit die verbindende gelijkwaardigheid handel ik dus ook altijd. Tijdens het spreken (of dat nou op een podium of in de media is) probeer ik niet alleen de mens te verbinden maar ook de ogen te openen binnen organisaties. Hier zijn overheidsinstellingen voor nodig, burgers en de politiek, om gezamenlijk constructieve mogelijkheden te creëren voor een veilige samenleving. Kortom, ik blijf mezelf waardoor menig onzichtbaar verhaal voor mijn oren en ogen zichtbaar/hoorbaar wordt.
Media zijn een onderdeel van mijn onderneming geworden
In het tv-programma Je Ouders In De Lik van Claudia Schoemacher volgden ze mijn persoonlijke ervaringen. Daarna kwamen er landelijk veel reacties vanuit verschillende hoeken! De ogen van Nederland leken geopend, en zo ook mijn ogen. We hadden te maken met een taboeonderwerp waar beleidsmakers, wetenschappers, pedagogen, justitie en de media meer over wilden weten.
Ongeveer 10 jaar later ben ik nog steeds betrokken bij de media omdat ze mij vragen naar aanleiding van een actueel onderwerp over gedetineerden en hun achterblijvers. Onlangs was ik te zien bij de 5uur Show op SBS6 en het tv-programma Kruispunt van de KRO-NCRV. Samen met de media probeer ik bewustwording te creëren. Meer openheid en minder afstand tussen de onzichtbare gevangeniswereld en de burger. Door de media weten organisaties mij snel te vinden en ontstaat er meer werk voor mij. Maar uiteindelijk ontstaat er na mijn training, lezing of coaching meer werk voor beleidsmakers en organisaties om te werken aan een veiligere samenleving.