Kevin Berkhout

Vorig jaar was ik in de zomer in de Italiaanse Alpen. In de bus, starend door het raam, herkende ik een gezicht in één van de rotswanden die we
voorbij reden. De officiële term voor dit fenomeen is pareidolie. Het doet zich voor als de hersenen een bekend patroon detecteren in een stimulus
(geluid of beeld) die deze niet echt bevat. Het herkennen van patronen in schijnbaar ongeorganiseerde materie moet ons in vroeger tijden van dienst zijn
geweest en is dat wellicht nog steeds. Tegelijkertijd is het iets dat ons angstig of paranoïde kan maken: hoe verhoudt mijn bestaan zich tot het bestaan van
een gezichtje op de muur? In het proces van het zien van een pareidolie doorkruist het evolutionaire nut van gezichtsherkenning de fantasie en komt
tevoorschijn met bergen aan oplossingen voor de vraag: wat zie ik?

Mijn werk bestaat uit een reeks pareidolia. In eerste instantie maakte ik vooral foto’s: wie goed kijkt ziet opeens overal neuzen! Die ontdekking is heerlijk omdat je er eindeloos mee door kunt gaan. Tegelijkertijd wilde ik me het fenomeen verder toe-eigenen. Ik heb er behoefte aan om beeld te kunnen sturen. Met traditionele media is het mogelijk om het effect verder te versterken en af te zwakken. In mijn tekeningen en schilderijtjes speel ik met herkenning en vervreemding, met lijnvoering, kleur en de illusie van diepte.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 16 juni 2021

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.