Anthe Wormskamp
Ik kijk uit het raam en volg de lijnen.
Wanneer ik buiten loop, zijn het lijnen die mij opvallen. Het tegelpatroon van de stoep, de treden van de trap en de daklijnen van de gebouwen aan het einde van de straat die elkaar lijken te kruisen. Geen plek in de stedelijke omgeving blijft onbelijnd. Het is een lijnenspel dat zichzelf tot in het oneindige blijft achtervolgen.
Binnen dit gesloten systeem lijkt handwerk achterhaald. En toch trekt mij die tastbare nabijheid van vlekken, scheuren, verkleurd papier, mislukkingen en vieze handen. Lijn voor lijn bouw ik mijn prints op tot een eigen universum. Prints die in principe eindeloos tereproduceren zijn. Gedrapeerd hangen zij daar in grote getale. Gemaakt met de hand, lijkend op machinaal werk.
Ik ben mijn eigen machine.
Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 16 juni 2021
Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.