Mijke Tonnon

Ruimtelijk theater voor de dialoog

Voor mijn afstudeerproject ontwerp ik een ruimte voor de dialoog. Deze ruimte bestaat uit een compositie van objecten die ieder een eigen karakter vormen. Door ze bij elkaar te plaatsen gaan ze een relatie met elkaar aan en vormen ze samen een ruimtelijk theater. Het theater vormt op zichzelf staande verhalen door de hiërarchie tussen de verschillende objecten en de associaties die zich daarbij vormen. De een staat bijvoorbeeld als een huis, terwijl de ander twijfelt.
 
Daarnaast vormen de objecten plekken die uitnodigen om erop te staan of zitten. Ik noem het een theater, omdat mensen het karakter van het object kunnen aannemen. Als ik op een zware metalen sokkel ga staan, word ik een held. Als de ruimte mij dwingt tot een kromme rug, word ik ineens onzeker. Ik ben met mensen in gesprek gegaan over onderwerpen als politiek, religie en feminisme. Door mezelf en de ander op een plek in de ruimte te plaatsen doorbreek ik een bepaalde hiërarchie. Ik geef iemand met een sterke mening bijvoorbeeld een ongemakkelijke houding of ik plaats de vrouw drie meter boven de man. Niet omdat het zo zou moeten zijn, maar omdat ik verhalen wil losmaken door mensen in een onverwachte verhouding tot elkaar te plaatsen. De ruimte kan een compleet nieuwe situatie teweegbrengen, een nieuw wereldbeeld. Het gebruik van de ruimte door anderen zorgen weer voor momenten die vooraf niet te voorspellen zijn. De ruimte wordt in zijn gebruik een gesprek, een performance en een nieuw verhaal.

Visie

Als ontwerper gebruik ik mijn lichaam op een experimentele en theatrale wijze. De mentale machtsverhoudingen tussen personages in het theater komen terug in mijn ontwerpen als extreme en onverwachte ruimtes. Ik haal inspiratie uit scenografie, waarin een acteur samen met de ruimte iets vertelt, ik geloof dat ook in architectuur de mens en de ruimte samen een verhaal vertellen. De bezoeker geeft betekenis aan een ruimte in het ontdekken ervan, vervolgens wordt het verhalend in de herinnering eraan. Ik kan als ontwerper een plek bieden voor het ontstaan van een verhaal door het ontwerpen van onverwachte, soms zelfs ongemakkelijke ruimtes. Hiermee kan ik de verbeelding van de bezoeker aanspreken en hoe diegene erin leeft of ermee omgaat vormt het verhaal. In het geval van mijn afstudeerproject probeer ik zelfs hiërarchieën te verstoren door de ruimte af en toe dwingend te laten zijn, maar juist daardoor ontstaat er een nieuwe situatie die kan openen tot gesprek.

Scriptie

In mijn scriptie onderzocht ik de ‘verhalende ruimte’ zoals ik hem hierboven beschrijf. Het was een innerlijke zoektocht naar het verhaal in mijn ‘thuis’ (mijn jeugd en mijn huis), ‘de stad’ (mijn dagelijkse leven) en ‘de ontdekking’ (dat wat ik nog niet ken). Ik zie architectuur eerder als een filosofie dan een wetenschap, en juist daar wordt het interessant. Zo begint ook elk ontwerp met een vraag en is elk proces een zoektocht. In deze scriptie zet ik het vragen stellen voort.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 22 juni 2021

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.