Rowena Peters
Eindwerk beeldend
Post-Antropoceen. Installatie, bestaande uit twee sculpturen (1,73 meter hoog) en 2D werk (2,58 meter hoog x 7,90 meter breed). Karton, acrylverf, olieverf, wol, kattenhaar, spiegels en hout.
Rowena Peters (1982, Vorden, Nederland) heeft een speciale band met niet-menselijke dieren. Sporen die de natuur achterlaat zoals veren en haren van dieren laten haar keer op keer de verwondering over de schoonheid van de natuur ervaren.
Deze verzameling van indrukken inspireert haar tot zowel schilderwerken, sculpturen als ook installaties. Het werk bestaat uit meerdere lagen die ontstaan doordat zij wisselend opbouwend en destructief werkt, een visualisatie van de complexiteit van het leven.
Filosoof Eva Meijer inspireert Peters om de dieren een stem te geven. Hiervoor gebruikt Peters een veelzijdigheid aan materialen, waarbij zij natuurlijk en dierlijk restmateriaal combineert met industrieel restmateriaal zoals golfkarton.
Peters houdt zich onder andere bezig met de volgende vraag: Zijn dier en mens gelijk?
Educatief afstudeerproject
‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ – Pippi Langkous
Een onderzoek naar hoe het zelfvertrouwen van leerlingen in het speciaal onderwijs via de beeldende lessen kan worden vergroot.
Dit onderzoek is uitgevoerd in het kader van de opleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving aan ArtEZ en is ontstaan vanuit één van mijn passies: dieren. Gezelschapsdieren oordelen niet zoals mensen dat kunnen doen, zij zijn er altijd voor je, zij zijn trouw en zorgen voor gezelligheid.
Omdat mijn hart ligt bij het speciaal onderwijs, heb ik ervoor gekozen om mijn product te ontwikkelen voor deze doelgroep. Het product dat ik heb ontwikkeld, bestaat uit een meetinstrument en een lessenserie waarmee het zelfvertrouwen van leerlingen in het beeldend onderwijs kan worden gemeten en kan worden vergroot. Ik hoop dat veel scholen in het speciaal onderwijs in de toekomst de kans willen pakken om hun leerlingen een boost van zelfvertrouwen te gunnen via de beeldende lessenreeks die ik heb ontwikkeld. Net als het paard van Troje wil ik door het inzetten van (de aanwezigheid van) dieren en kleuren in de lessen, ‘stiekem’ het zelfvertrouwen van de leerlingen vergroten. In het geval van mijn onderzoek gaat het echter wel om een gewenste lading die verborgen is. Via het inzetten van dieren en kleuren tijdens de lessen worden leerlingen aan het werk gezet en zullen zij zonder dat zij het door hebben aan hun zelfvertrouwen werken tijdens de beeldende lessen.
Visie educatie
Een kind met een beperking in het speciaal onderwijs is net zo waardevol als ieder ander kind. Het vergroten van het zelfvertrouwen doormiddel van de beeldende vakken is iets waar ik als leerkracht graag aan wil bijdragen. Leerlingen met voldoende zelfvertrouwen geloven in wat ze kunnen en kunnen daardoor nieuwe uitdagingen beter aan.
Bij de beeldende lessen hecht ik meer waarde aan het proces, dan aan het product. Ik vind het mooi om zoveel mogelijk uit te gaan van de mogelijkheden in plaats van de onmogelijkheden. De leerlingen mogen veel experimenteren en eigen inbreng en vrijheid voor verschillende keuzes van de leerlingen wil ik juist stimuleren.
Het zou mooi zijn wanneer zoveel mogelijk leerlingen dankzij de lessenserie die ik heb ontwikkeld (met het daarbij behorende meetinstrument) een boost van zelfvertrouwen krijgen. Zodat zij net als Pippi Langkous, sterk en vol zelfvertrouwen in de wereld staan.
Ambitie:
Mijn ambitie is om beeldende lessen te geven in het speciaal onderwijs. Doormiddel van de beeldende lessen wil ik graag bijdragen aan het vergroten van het zelfvertrouwen van de leerlingen. Het zou mooi zijn wanneer ik hierbij mijn eigen ontwikkelde lessenseries en het bijbehorende meetinstrument kan inzetten. Met het meetinstrument worden, in zowel een voor- als in een nameting, waarnemingen (op het gebied van houding, gedrag, uitingen en beeldend werk) vastgelegd. Op deze manier worden veranderingen in de mate van het zelfvertrouwen zichtbaar en aantoonbaar.
Daarnaast wil ik mijn eigen beeldend werk blijven maken en tentoonstellen in een galerie en een museum. Op deze manier wil ik mensen aanzetten om na te denken over de relatie tussen dier en mens. Via mijn werk wil ik mensen uitnodigen om de overstap van het antropoceen naar ‘mijn’ POST-ANTROPOCEEN te maken.
Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.