Sarah-Noor Lofti

Groetjes van een kut-Marokkaan

Een onderzoek over hoe Marokkaans-Nederlandse jongeren in co-creatie ruimte creëren voor hun eigen stem binnen een samenleving vol stereotype beeldvorming.  

 
Inleiding:

In dit artistiek-educatief onderzoek werk ik samen met een groep Marokkaans-Nederlandse jongens uit Amsterdam-West. Via het concept What’s in my Gucci Bag creëren we ruimte voor persoonlijke verhalen en tegenstemmen en kritische reflectie. De jongens laten zien wat er in hun tasje zit, die meestal al vol voordelen zit zonder dat er iets is uitgehaald. We onderzoeken wat het betekent om gezien te worden, op je eigen voorwaarden, in een samenleving die vaak al een beeld van je heeft gevormd. Dit project stelt niet alleen vragen over beeldvorming, maar ook over eigenaarschap en vertrouwen. 

Visie: 

Mijn visie als artisteducator is dat ik meebeweeg met mijn omgeving en me bewust ben van mijn positie binnen het onderzoek. Ik werk niet van een afstand, maar van binnenuit. In mijn praktijk stel ik me flexibel op: ik houd rekening met context en laat me leiden door wat er speelt. Dat vraagt om aandacht, luisteren, en soms juist zwijgen. Tegelijkertijd gebruik ik bewust mijn positie en stem om actief ruimte te creëren voor stemmen die structureel niet gehoord worden.Ik wil ruimte geven aan stemmen die zelden gehoord worden, en die ruimte bieden voor verhalen die anders onzichtbaar blijven. Niet door te spreken over, maar door samen te maken, samen te zoeken. 

Urgentie: 

Als Nederlander met een Marokkaanse achtergrond in Amsterdam moet je kiezen, Kut- of Knuffelmarokkaan. Iets daartussen bestaat niet, of tenminste dat is wat wij te horen krijgen. Dit stereotype is door de jaren heen gegroeid en blijft hangen, terwijl het in de realiteit allang anders is. Toch ervaren veel Marokkaanse jongeren nog steeds dat ze niet echt worden geaccepteerd en zich niet thuis voelen in Nederland. Stereotypen en stigma’s leiden tot sociale uitsluiting en een constante druk om zich anders voor te doen. Dit patroon moet doorbroken worden.  Met mijn onderzoek wil ik jongeren emanciperen om zich uit te spreken en anderen overtuigen om samen tegen deze stereotypes te vechten.

Doel: 

Het doel van mijn onderzoek is om vooroordelen en stigma's rondom Marokkaans-Nederlandse jongeren, die zo diepgeworteld en genormaliseerd zijn dat de jongens met wie ik heb gesproken vaak niet geloven dat deze ooit zullen veranderen, bespreekbaar te maken en aan te pakken. Deze jongeren ervaren dat de negatieve beelden over hen moeilijk te doorbreken zijn. Mijn onderzoek wil hen een podium bieden om hun eigen verhalen te delen en hen het gevoel te geven dat verandering wél mogelijk is. Door hun agency en zelfrepresentatie te vergroten, hoop ik dat hun stem gehoord wordt en dat dit bijdraagt aan het doorbreken van de hardnekkige patronen van stigmatisering waar zij mee te maken hebben.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 25 juni 2025

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.