Inez Engbersen

Zichtbaar maken wat onzichtbaar is

In mijn werk probeer ik de kwetsbaarheid te treffen van degene die ik afbeeld. Tevens probeer ik diens veerkracht af te beelden en is het tegelijk mijn poging om betekenis te geven aan het leven. Wat mij raakt in mensen, zijn niet hun zekerheden maar hun kwetsbare kant. Ik poog die momenten te treffen waarop het leven schuurt, waarin iemand rouwt, schaamte, verlies of angst ervaart. Hoe geven wij desondanks richting aan ons bestaan? De schaduwzijde van het leven hoeft niet per se negatief te zijn maar kan worden ervaren als iets dat vormt en misschien juist wel sterker maakt.

De sporen van wat we meemaken tekenen ons, soms letterlijk, soms in hoe we kijken, zwijgen, of kiezen. Ik voel me geïnspireerd door kunstenaars als Tracey Emin, Wangechi Mutu, Louise Bourgeois en Marlene Dumas. Zij durven hun innerlijke wereld, hun pijn en hun verhalen en ervaringen tastbaar te maken in taal en beeld. Wat mij daarin aanspreekt is de eerlijkheid en de rauwheid. Zij maken zichtbaar wat vaak onzichtbaar blijft.

De filosoof Emmanuel Levinas raakt mij over zijn idee dat we in het gezicht van de ander de ethische oproep ontmoeten: dat we niet om de ander heen kunnen, dat we mede verantwoordelijk zijn voor de ander en elkaar met respect moeten behandelen. Boris Groys eveneens filosoof, en kunstcriticus, beschrijft het portret als een gelijkenis van de persoon. Niet alleen hoe iemand eruit ziet maar ook hoe iemand kijkt of staat of aanwezig is. Dat maakt het portret tot een soort spiegel, hoe de geportretteerde zich verhoudt tot de wereld, de ruimte, de ander en de kijker.

Een portret laat dus niet alleen een gezicht zien maar ook de verhouding tussen wie er kijkt en wie er bekeken wordt en wat er getoond mag worden of juist verborgen blijft.

Ik heb mensen getekend die iets heftigs hebben meegemaakt dat hen heeft stilgezet, geïsoleerd, of hun lichaam op slot heeft gezet. Velen proberen na een trauma de draad weer op te pakken en opnieuw te dansen en te bewegen. Daar waar het leven schuurt komt soms iets kwetsbaars en waardevols aan het licht. Ik wil graag dat mijn werk voor de kijker in essentie kwetsbaarheid, pijn en imperfecties blootlegt.

Ik werk vaak met houtskool vanwege de directheid, de rauwheid en de sporen die het achterlaat op papier en op mijn handen. De houtskool laat zich niet volledig controleren maar beweegt voor mij mee met de intensiteit van het moment. Soms voeg ik met verf kleur toe als accent, als adem, als tegenkracht tegen het zwarte.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 7 mei 2025

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.