Laura van Sijes
De Tuin als Woning
In een wereld waar we steeds meer in gecontroleerde binnenruimtes leven, raken we steeds verder verwijderd van de natuur. Deze afstand kan invloed hebben op ons welzijn en leiden tot stressklachten, burn-outs en een verstoord natuurlijk ritme.
Als ontwerper wil ik de verbinding tussen mens en natuur versterken. Mijn werk onderzoekt hoe niet-levende natuurelementen – zoals wind, water, zonlicht en aarde – een actieve rol kunnen spelen binnen architectuur. In plaats van ons hiertegen te beschermen, vraag ik me af: hoe kunnen we samenleven met deze abiotische elementen? En kan dit in een stedelijke context, waar nog maar weinig van deze natuurlijke omgeving zichtbaar is?
Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik dat door deze elementen op een flexibele en zintuiglijke manier toe te passen, er een bewuste interactie ontstaat tussen mens en omgeving. Bijvoorbeeld: kies ik ervoor om de wind te voelen, of laat ik alleen het zonlicht binnen? Die keuze maakt je actief een deel van de natuurlijke processen om je heen.
Voor mijn afstudeerproject De Tuin als Woning vervang ik een woning in het centrum van Rotterdam door een tuin met verspreide woonfuncties. De bewoners wonen letterlijk in hun tuin. Ruimtes voor alledaagse activiteiten zoals koken, wassen en slapen zijn los van elkaar geplaatst en verbonden via de buitenruimte. Zo ervaar je de natuur telkens als je je van de ene naar de andere plek loopt.
Elke ruimte is ontworpen om via abiotische elementen de relatie met de plek te versterken. Zo ligt het bad in een vijver op het Rotterdamse waterpeil (NAP 0), waardoor je je verbindt met het landschap. Het plafond boven de slaapplek kan open, zodat je de sterren ziet, de regen voelt of de wolken voorbij ziet trekken.
De natuur wordt niet alleen zichtbaar, maar voelbaar. De bewoner wordt uitgenodigd om zijn plek op aarde opnieuw te ervaren – fysiek, zintuiglijk en bewust.
Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 15 juni 2025
Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.