Tobi Springer

In De Nasleep verken ik het liminale aard van de tijd na een zelfmoordpoging, een tijd waar alles wazig en niet helemaal echt voelt, waar er spanning heerst over wat er is gebeurd maar deze moeilijk doorbroken kan worden. Het is een gevoel dat jaren later nog om mijn aandacht vraagt, een gevoel waar ik soms nog naar lijk te verlangen. Het sleept nog altijd na.
Met de techniek van stop-motion maak ik deze gevoelens en herinneringen tastbaar. Als kind was ik betoverd door deze animatietechniek, door de tastbaarheid van de karakters, en door de imperfecties die toonden dat de maker in elk frame aanwezig was. Ook dit breng ik mee in mijn film. Elke beweging van de poppen geeft een spoor van mijn aanwezigheid weer. Ik ben er nog; om deze gevoelens te ervaren, om deze te herinneren, en om deze tot rust te mogen brengen.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 24 april 2025

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.