Kirsten Lucie Gerritsen

‘De zon tekent haar schaduwen 

in het landschap. 

Zonder uitzondering 

verzaakt zij onderscheid

tussen bouwsels en bomen. 

Onder het viaduct 

vinden jongeren hun chill. 

Laten zij sporen achter

in plastic en blik.

Met hun blik op oneindig, 

komen ze los van de grond. 

Missen zij de connectie

met de essentiële ingrediënten

van hun bestaan.’

Woordtekeningen en celsplitsingen herhalen zich als een echo door het landschap, dat zich uitstrekt over het grondvlak. Het startpunt van mijn werk is een poëtische reportage in woord en beeld, gezien vanuit de trein. Thema is het antropocene landschap tussen vertrek- en eindstation. Een reflectie op wat ik ervaar, vertaal ik in houtskool op stroken papier, in keramische vormen of in additieve fabricages. Een landschap waarin de maakwoede van de moderne mens zijn sporen achterlaat. Artificiële echo’s van natuurlijke groei- en bouwstoffen, uitvergroot en vertaald in bioplastic, in een nieuw betekenisvol geheel in dit Antrofactum.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 11 juli 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.