Lotte de Vries

Wat als garen zouden leven? Als maker werk ik vooral vanuit het materiaal; ik speel en pruts ermee zonder te focussen op schoonheid of een afgewerkt product. Ik wil het materiaal begrijpen door met mijn handen te ontdekken wat het kan zijn. Dit proces verloopt heel intuïtief en impulsief. 

Mijn installatie ontstond uit een uit de hand gelopen fascinatie voor mijn materiaal. Het werk bestaat uit gaas en gehaakte draden. Haken is een techniek waarbij je lussen en knopen maakt met een haaknaald; deze lussen en knopen stapelen zich op en vormen zo een textiel. In tegenstelling tot breien en weven, waarbij je met alle steken in een rij bezig bent, concentreer je je bij haken op de steek die voor je ligt. Dit geeft de maker vrijheid omdat je bij elke steek kunt bepalen wat je doet.

Naast gehaakte garen besta de installatie ook uit gaas. Dit gevlochten gaas heeft een scherpere en hardere uitstraling en dwong mij als maker anders te denken. Gaas is niet erg soepel en wilt niet graag worden verwerkt. Het heeft scherpe randen en wil graag blijven zoals hij is. Garen daarentegen is soepel, flexibel en heeft geen enkele moeite om lussen en knopen te worden omgezet. Dit contrast zit niet alleen in de verwerking van het materiaal maar ook in de beeldtaal. Waar garen uitnodigend en liefelijk zijn, heeft gaas iets onbehagelijk en scherp. Dit zorgt voor een tentatie, er spelen zich zoveel verschillende contrasten af dat je er wel naar moet kijken. En door de verschillende beeldtalen weet je niet wat je moet denken. Het garen lokt je naar binnen met zijn zachtheid en tegelijkertijd merk je het scherpe van het gaas.

Het garen en gaas gingen een symbiotische relatie aan en versterkten elkaar. Het gaas gaf het werk de body, het volume, dat het garen nodig had om een zelfstandig kunstwerk te worden. Ze vulden elkaar aan: garen was soepel, gaas stug; garen wilde vallen, gaas bleef staan; garen is zacht, gaas is hard. Samen ontwikkelden ze zich steeds verder, steeds groter, steeds hoger. Ze vormden tentakels en konden de ruimte voelen.

Mijn kunstwerk oogt als iets dat voortkomt uit de fascinatie van de maker. Het straalt levenslust uit; het wil bestaan, het wil groeien, het wil de ruimte innemen om te zijn. De toeschouwer ziet het werk misschien als een vreemd en abstract object, een spel van lijnen en kleuren die dansen in de lucht. Ze zien de dynamiek tussen het zachte garen en het harde gaas, de delicate balans die de vorm bepaalt. Misschien raken ze gefascineerd door de organische vormen, die doen denken aan tentakels of schimmels, levend en groeiend in hun eigen dimensie. Misschien raken ze wel gefascineerd door de doorzichtigheid in het werk, die ervoor zorgt dat het volume heeft zonder massa.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 18 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.