Lisanne Wisman

Paviljoen van de vele relaties

Verwevenheid zie ik in de manier waarop onze omgeving in elkaar zit. Alles heeft een eigen rol, brengt een eigen verschil.

De reiger die als een vlieger met krachtige wind rakelings over mijn hoofd vliegt en steeds kleiner wordt in de helderblauwe lucht. De lucht waaruit druppels vallen die de planten opnemen. De druppels op het raam die in aantal toenemen. Het raam waardoor ik dit waarneem dat een verbinding vormt tussen binnen en buiten. De muur waarin dit raam zit houdt mensen en ruimtes bij elkaar – maar scheidt ook de woonkamer van de gang. De gang maakt het voor mij mogelijk om tussen ruimtes te wisselen. En wijst mij op de voordeur, die het voor mij mogelijk maakt om na een paar stappen de druppels op mijn huid te voelen. Het raam vormt een verbinding tussen waar ik nu sta en waar ik net stond.

Dagelijks bewegen we ons door het web van relaties, waar wij zelf ook een rol in spelen. Een boom wordt beïnvloed door zijn directe unieke omgeving. De grondwaterstand, de mierenhoop en de schimmels in de bodem maken een boom tot wat die is. Door ruimtelijkheid metaforisch als boom te behandelen wordt deze verwevenheid (h)erkend. Net als de wortels van een boom, wil ik dat ruimtes veel verbindingen aangaan, als een soort web van elastieken. Hierdoor kunnen stevige ruimtes groeien.

Het paviljoen van de vele relaties wordt gevormd gedurende een proces met verschillende functies en fasen. Door middel van het paviljoen wil ik mensen een andere kijk op de wereld bieden en hun aandacht vestigen op problemen als biodiversiteitsverlies.

Het begint bij het landschap waarin de meanderende beek overloopt naar land. Hier is de bodem nat; er zwemt een bever langs. Door dit landschap te analyseren ontstaat er een grid van palen die de basis van het platform vormen. Het unieke en specifieke van het landschap waarin een ruimte zich bevindt staat voor de wortels van een ontwerp.

Uit deze wortels groeit de stam: de architectuur. Het platform groeit aan en wordt beïnvloed door de lokale flora en fauna. Bezoekers komen aanwaaien en kunnen de plek ervaren. Op het platform kan het reizende gebouw komen te staan wat zich tijdens het gebruik door de onderzoeker steeds verder opent.

De kroon, de bloei staat voor het interieur. De elastieken worden aangespannen of verlegd door dynamische muren. Er is interactie tussen de bezoekers, het gebouw en de onderzoeker. Wanneer het gebouw vertrekt naar een ander aangegroeid platform blijven er sporen achter; er ontstaan nieuwe dingen in de leegte tussen de palen. Verschillende fases van aanwezigheid en de daarbij horende wisselwerking tussen functies, invloeden, mensen, flora en fauna zorgen voor een steeds groter wordende complexiteit. Als ontwerper geloof ik in de kracht van complexiteit. Het (h)erkennen van verwevenheid zorgt voor ruimtelijke optimalisatie. Dagelijks bewegen we ons door het web van relaties, waar wij zelf ook een rol in spelen.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 14 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.