Gebouwen als lichamen met een huid van steen en glas, en interieurs als organen waarin wij ons als gastorganisme kunnen begeven. Jessy-Lee Esselink (1997) beschouwt de ruimtes om ons heen als een levend iets en onderzoekt de mogelijkheid om de grens tussen mens en ding te vervagen. Via een meer affectieve omgang met de omgeving hoopt ze uiteindelijk het menselijke in onszelf te herontdekken.
In haar afstudeerpresentatie staat een kubus gemaakt van oude matrassen, zo’n twee meter hoog. Het staat op vier poten, als een stoel, tafel, bed of beest. De vlekken op het schuimrubber getuigen van een nu afwezig slapend lichaam. Esselink plaatste dit werk op allerlei plekken, zoals in het bos en onder een brug, om te zien hoe het zich zou gedragen. Het betreft een eerdere fase van het onderzoek dat zich doorontwikkelt en hier wordt toegelicht met tekeningen, foto’s, schaalmodellen, materiaalexperimenten en korte tekstjes. Diepzeedieren inspireerden een hanglamp, ontwerpschetsen werden anatomische tekeningen en in materiaaltests benaderde ze huid en vlees.
Tijdens het proces werd Esselink zich bewust van hoe de scheiding tussen levend wezen en levenloos object instinctief doorwerkt in allerlei andere afbakeningen zoals organisch en geometrisch, mens en machine, natuurlijk en synthetisch. Het project impliceert bovendien een radicale ondermijning van de ontwerper met zijn vorm-volgt-functie principes. Liever ziet Esselink zichzelf als een soort dokter Frankenstein: door het samenvoegen van elementen ontdekt ze het leven in dingen.
Op de binnenplaats van de academie krijgt de presentatie een vervolg. Daar in het gras ligt een langgerekte creatie van ongeveer vier meter. Vleeskleurig, rekbaar textiel is strak gespannen over een houten skelet van geometrische elementen die zich ritmisch herhalen. Het geheel is aantrekkelijk en gestileerd, het nodigt uit tot aanraken en roept associaties op met een tent, boot, een dikke worm of een uitvergroot stuk darm. Er is ook een binnenruimte die je door een soort zeshoekige vissenbek kunt betreden.
Esselink ontdekte ook het afstotelijke karakter van een levend ding, door levenloze objecten gelijk te stellen aan levende wezens gebeurt evengoed het omgekeerde. Toch benadrukt ze steeds het menselijke in haar project, want zoals we in staat zijn dingen als object te zien, zijn we evengoed in staat elkaar als object weg te cijferen.
Auteur: Floor van Luijk
