Nahita Groot

Contact door interactie

De verbindende schakel tussen individu en samenleving

Mijn naam is Nahita Groot en ik werk vanuit het verlangen naar meer contact binnen de samenleving. Contact maken is voor mij het moment waarop je elkaar in levende lijve ziet en spreekt. Je wisselt gedachten uit of onderneemt samen een activiteit. Met mijn ontwerpen wil ik dit contact initiëren en ondersteunen.

Onze samenleving draait steeds meer om het individu. We zijn allemaal ontzettend druk met onze eigen bezigheden in onze eigen wereldjes. Op straat lopen we langs elkaar heen. We weten wat we gaan doen, met wie we dat gaan doen en waar we dat gaan doen. Er is geen reden om aandacht te besteden aan de ander op straat en al helemaal niet om een gesprek te beginnen. Wat zonde dat we zo star zijn geworden, dat we de ander zien als niemand meer dan een persoon waar we langs lopen, een persoon waar we niets mee te maken hebben. Dit terwijl we allemaal deel uitmaken van dezelfde samenleving. Sterker nog, wij vormen de samenleving. We hebben elkaar juist nodig om nieuwe inzichten te krijgen en vooruitgang te boeken op persoonlijk vlak maar ook op maatschappelijk gebied.

Scriptie

Het spel dat Frictie heet

Ik sta op het perron en zoek een zitplek waar ik de wachttijd op mijn trein kan overbruggen. Terwijl ik wacht observeer ik de mensen die ook het perron op komen en net zoals ik een plek zoeken om te wachten. Ondanks dat het perron langzaamaan volstroomt, ben ik de enige die gebruik maakt van het bankje. Mensen lopen aan mij voorbij om op een leeg bankje te gaan zitten. Pas als alle bankjes bezet zijn door een persoon kiezen mensen ervoor om naast iemand anders op een bankje te gaan zitten, het liefst zo ver mogelijk bij de ander vandaan. De trein komt aan en iedereen loopt naar de deuren. Waar we net zo ver mogelijk van elkaar verwijderd stonden, staan we nu op elkaar gepropt en ongeduldig te wachten. Tijdens het betreden van de trein schiet eenieder richting een tweezits-rij. Sommige mensen zetten een tas op de stoel naast zich om duidelijk te maken dat ze geen behoefte hebben aan een persoon die dicht bij ze zit. Pas als de trein overvol raakt halen ze de tassen weg. Vaak niet eens uit vrije wil maar omdat iemand vraagt of hij daar mag zitten.

Het zojuist beschreven voorbeeld maakt inzichtelijk hoe wij ons als individu verhouden tot de ander en de samenleving. We vinden het ontzettend belangrijk om onze eigen plek te hebben. Zo belangrijk dat we daar tijdens het instappen van de trein even onze eigen principes en het comfort van het hebben van onze eigen plek voor aan de kant schuiven. We willen tenslotte allemaal onze eigen zitplek in de trein hebben. Tijdens mijn treinreis zag ik hetzelfde in de trein gebeuren als wat ik op het perron zag gebeuren: het zolang mogelijk vermijden van contact. Het lijkt wel alsof we vervreemd zijn van elkaar, alsof we het contact met elkaar verloren zijn. Dit terwijl het contact, deze frictie, is waar onze samenleving begint.

In mijn scriptie focus ik mij op de verschillende facetten die te koppelen zijn aan het verloop van frictie, waarom frictie nodig is en hoe je als ontwerper om kan gaan met frictie. Door mijn ondervindingen te koppelen aan ruimte vind ik het antwoord op mijn onderzoeksvraag, hoe creëer je ruimte waarin plek is voor frictie? Dit alles geschreven vanuit mijn verlangen naar een samenleving waarin we weer oog hebben voor elkaar.

Doel

Door kunst en cultuur naar de openbare ruimte te verplaatsen wil ik ervoor zorgen dat mensen uit hun eigen wereldjes stappen en weer open staan voor spontane gesprekken of ervaringen. Een activiteit waar ze samen in terecht kunnen komen. Iedereen kan tenslotte iets zeggen over kunst of meedoen aan culturele activiteiten.  Het paviljoen dat ik heb ontworpen is flexibel in gebruik, omdat iedere kunstvorm of activiteit vraagt om een andere ruimte. Het paviljoen kan gebruikt worden voor lezingen, voorstellingen, openingen en als expositieruimte.

Het ontwerp bestaat uit verschillende elementen die het vormen van het paviljoen mogelijk maken. Doordat de makers of organisatoren, toeschouwers en voorbijgangers samen de pilaren en doeken verplaatsen ontstaat de benodigde ruimte. De uiteindelijke vorm van het paviljoen hangt dus af van de samenwerking en het contact dat wordt gelegd. Deze samenwerking in combinatie met de activiteit zorgt voor een interactief moment. Zodra dit interactieve moment voorbij is zal het paviljoen op de locatie blijven staan. Op het paviljoen worden foto’s en films geprojecteerd van de activiteit die heeft plaatsgevonden. Voorbijgangers die het interactieve moment niet mee hebben gemaakt kunnen op deze wijze de beelden bewonderen en het paviljoen linken aan kunst en cultuur. Met het paviljoen vorm je samen de verbindende schakel tussen het individu en de samenleving. Het is de plek waar het contact weer opnieuw gevonden kan worden. Een plek waar we de kracht van het samen zijn binnen onze samenleving kunnen herontdekken.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 20 juni 2023

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.