Lot Louis Veelenturf, 5/5, huisblogger ArtEZ Business Centre

Experiment

Dit is mijn laatste blog alweer. Een jaar geleden ondertekende ik mijn diploma, organiseerde ik de eerste presentatie van First Person Magazine en was ik bekaf. In de tussentijd is er een hoop gebeurd, waar ik jullie aan de hand van een aantal foto’s doorheen zal praten.

1. Het is tijd voor iets nieuws. De zon schijnt, het is warm, en ik ben hard aan het werk voor mijn toelating. Een van de opdrachten is het maken van een zine, en ik was haast vergeten hoe ongelofelijk fijn ik het vind om beeldend te werken. Ik ben op een treasure hunt gegaan en heb allerlei dingen verzameld, daarna gescand en vervolgens heb ik er dingen aan toegevoegd om mijn verhaal te vertellen. Het is een visueel essay geworden over non-binair femme zijn, een deel van mijn identiteit waar ik tot nu toe niet veel over heb geschreven. In het zine zit een pagina waarop ik een quote over een scan van een slipje heb geborduurd: ‘To be femme is to give honour where there has been shame’. Het is een quote die ik voor het eerst tegenkwam in ‘The Argonauts’ van Maggie Nelson, en die me altijd is bijgebleven. Ik geloof dat ik er ieder jaar een beetje meer achter kom wat hij betekent, en ieder jaar voel ik me er meer mee verbonden.

2. Nu het tegen de zomer loopt en er een nieuwe lichting gaat afstuderen, ben ik (samen met Merit Vessies) ingeschakeld om de afstudeerders te interviewen voor hun podcast. Aangezien ze hun werk niet kunnen presenteren tijdens een voorstelling of expositie, hebben ze gekozen voor audio als voorproefje van hun te bestellen werk. Audio is een van mijn favoriete media om in te werken: het is intiem, persoonlijk en heeft ook iets mysterieus. Daarbij vind ik het interviewen van getalenteerde en gepassioneerde mensen een van de rewarding dingen om te doen, dus dit was een heerlijke opdracht om te krijgen. Interviewen, presenteren en modereren zijn drie elementen waar ik me in de toekomst meer op zal focussen.

3 en 4. Dit zijn twee foto’s van kledingstukken waarop ik heb geborduurd. Jaren geleden ben ik al begonnen met het borduren van eenvoudige vormen en langzamerhand ben ik verliefd geworden op de techniek. Het langzame, haast meditatieve ervan is iets dat me erg heeft geïnspireerd de afgelopen tijd. De menselijkheid ervan (in ieder werk zitten een aantal foutjes) en het persoonlijke (ik heb iets gemaakt dat ik letterlijk draag op mijn huid), zijn dingen die ik vast wil houden in al het werk dat ik maak. Schrijven heeft wat mij betreft één gebrek, en dat is dat je het niet aan kunt raken. Je kunt niet om je verhaal heen lopen, het even vasthouden. De ontdekking van textiel maakte dat voor mij mogelijk.

5. Hier zie je een project dat ik ben begonnen om mijn liefde voor textiel een vaste bodem te geven. Ik wil het leren kennen in al zijn vormen, en ik denk dat het wekelijks weven van een of meerdere patronen me inzicht zal geven in de manier waarop stoffen zijn opgebouwd, zodat ik er daarna mee kan werken zoals ik wil. Ik denk dat je met textiel net zo goed als met tekst een verhaal kunt vertellen, en ik ben nu, heel cheesy gezegd, het abc aan het leren.

6. Een van de verhalen die ik wil vertellen (met andere materialen dan alleen tekst), is een verhaal dat je niet zo veel tegenkomt. Het verhaal van iemand die bij hun geboorte als vrouw is geregistreerd, erachter kwam dat hen helemaal geen vrouw was, maar zich thuis voelde bij het woord non-binair, zich niet prettig voelt bij het dagelijks op straat als ‘vrouw’ gelezen te worden, maar zich wel identificeert als ‘femme’. Wat betekent dat woord eigenlijk? Het is een zoektocht die me geen precies antwoord op zal leveren, maar het gevoel proberen te benaderen in beeld is een (voor mij) nieuwe manier van onderzoeken die me ontzettend veel nieuwe inzichten oplevert.

7. Een ander onderzoek dat ik aan het doen ben (een langlopend onderzoek dat startte tijdens mijn studie en (hopelijk) nooit meer op zal houden) is het onderzoek naar racisme. Ik vind eigenlijk dat iedere witte persoon dit zou moeten doen (anderen bestempelen het terecht als ‘huiswerk’), maar tot die tijd wil ik proberen zoveel mogelijk mensen bewust te maken van het feit dat ie-de-re witte persoon er tot op de dag van vandaag van profiteert en dat we op moeten houden met schijnheilig doen. Ik ben geen Instagramactivist (activist is een term die ik sowieso niet op me wil nemen), ik ga liever met mensen in gesprek. Dat is soms best lastig, als je op de werkvloer ineens je baas moet aanspreken over een bepaalde opmerking, maar ik vind dat we het eigenlijk gewoon verplicht zijn. Het is letterlijk het allerminste wat we kunnen doen.

8. Naast het praten met mensen vind ik ook dat we de Black Lives Matter beweging financieel moeten steunen. Als je geld hebt door te doneren, en als je dat niet hebt door bijvoorbeeld filmpjes te kijken op Youtube waarvan de opbrengst van de advertenties aan initiatieven worden geschonken die Black Lives Matter steunen. De afbeelding die je hier ziet (gemaakt door Clodagh Read) is een post van First Person. We hebben dit statement gemaakt, omdat de queer community letterlijk alles te danken heeft aan zwarte mensen en mensen van kleur, en we nu niet onze ‘familie’ in de steek mogen laten. Als je de LHBTQIA+ gemeenschap steunt, maar tegen Black Lives Matter bent, steun je de gemeenschap niet echt.

9. Terug naar verhalen, en onderzoeken. In dit boek, ‘Paul Takes the Form of a Mortal Girl’ van Andrea Lawlor, kan Paul zich op ieder gewenst moment in een vrouw veranderen. Wordt niet moeilijk over gedaan. Transformatie op die manier is altijd de superkracht geweest die ik voor mezelf wens. Niet per se om mijn lichaam te veranderen in dat van een man, maar om, wanneer ik wil, bepaalde lichaamsdelen aan te passen zodat ze beter passen bij hoe ik me die dag voel en wil presenteren. Het enthousiasme dat ik voelde toen ik dit boek oppakte wil ik ook losmaken bij de mensen die mijn toekomstige werk gaan zien/lezen/bekijken/luisteren.

10. Wat dat ‘toekomstige werk’ dan precies gaat zijn wordt iedere keer dat ik erover nadenk een beetje onduidelijker. En dat vind ik spannend. Het kan alle kanten opgaan. Deze laatste foto is er een van een per ongeluk kunstwerk. Tijdens het drukken van het eerste zine van First Person (een prachtige riso-uitgave geprint door Knust, ontworpen door Clodagh Read en Oscar van Leest), is er iets fout gegaan waardoor verschillende lagen van verschillende projecten zijn gemixt. Ik zie dit een beetje als een metafoor voor mijn toekomst. Afstuderen met het platform dat First Person is heeft me een basis gegeven die ik nu, door opnieuw te gaan studeren en andere dingen uit te proberen, kan gaan mengen met andere projecten. Hopelijk komt er net zoiets moois uit.

Lot Louis Veelenturf - Creative Wrinting Arnhem

2019 - Last summer I graduated from the Creative Writing program without doing the things I had planned to do. I didn’t write a book or publish a poetry collection. Instead, I founded an online platform for queer art and literature, named First Person. It’s a personal project, because I noticed that as a genderqueer author, there weren’t so many places I could publish my work without having to answer for myself, my identity and my pronouns. photography Leroy Verbeet.