Ga naar de hoofdcontent Pijl naar rechts pictogram
LisaReilink_Banner
Lustro

Lustro

Soms wanneer ik een glimps opvang van mijn eigen spiegelbeeld wordt ik overvallen door gedachten.

– Is mijn taille dun genoeg? Heb ik daar te veel haar? Waarom is mijn huid zo bobbelig? Zou ik niet veel mooier zijn als dit stukje vet weg zou zijn? Het beoordelen van mijn eigen lichaam is bijna een automatisme geworden. Hoe komt dat, en waarom maak ik me zo’n druk om de esthetische waardevan mijn lichaam?

Ik ben Lisa Reilink en ik studeer dit jaar af als animator aan ArtEZ Hogeschool voor de kunsten. Voor mijn eindfilm ben ik stil gaan staan bij een gevoel dat voor veel mensen maar al te herkenbaar is: onzekerheid over je eigen lichaam. Ik heb altijd al een moeizame band gehad met schoonheid. Meestal trek ik me niet zo veel aan van wat anderen van mij vinden en presenteer ik mijzelf zoals ik dat wil, maar toch ben ik me altijd bewust van het mogelijke oordeel dat een ander over mij kan vormen.

Als persoon dat geboren is als vrouw, ben ik van kleins af aan al geconfronteerd met de imperfecties van mijn lichaam. Voornamelijk andere vrouwelijke familieleden schuwden er niet van om mijn uiterlijk te kleineren. Vele van die beledigingen draag ik nu mee als littekens in mijn zelfbeeld.

In dit tijdperk van sociale media worden mensen meer dan ooit geconfronteerd met schoonheids- idealen die het zelfbeeld nog meer aan kunnen tasten. Ook in andere media, waar animatie deel van is, komt de objectivering van de vrouw nog vaak voor. Deze zogenoemde ‘male gaze’ beeld de vrouwaf als lust object en roept de indruk op dat de waarde van een vrouw af hangt van haar aantrekkingskracht. Mijn film is een reactie op de male gaze, een vertoning van de overweldigende en tevens absurde onzekerheid die kan ontstaan als gevolg van geïnternaliseerde objectivering.

Onzekerheid is een gevoel dat niet zomaar verdwijnt, maar toch wordt het behandeld als een gevoel wat er niet mag zijn; een gevoel waar je jezelf zo snel mogelijk uit moet krijgen om de beste versie van jezelf te kunnen zijn. Ook ik wou in eerste instantie een hele positieve film maken waarin onzekerheid overwonnen zou worden en het lichaam gevierd werd, maar toen ik halverwege het maakproces een ongeval kreeg door mijn fysieke beperking, werd ik geconfronteerd met gevoelens van onmacht. Ik voelde me verraden door mijn eigen lichaam, en het laatste wat ik wou was mezelf forceren om er maar blij mee te zijn. Dit gevoel heb ik uiteindelijk meegenomen in mijn verhaal, waarin ik nu juist ruimte geef aan de kwetsbare en negatieve gevoelens rondom het lichaam.

Ik hoop dat mensen na het kijken van mijn film even stil kunnen staan bij hun eigen band met hun lichaam. Ik wil anderen graag meegeven, dat je geen oordeel hoeft te hebben over je lichaam. Als je worstelt met onzekerheid hoef je jezelf niet te forceren om van je lichaam te houden. Neem een warm bad, verwen jezelf, en geniet van de dingen die je dankzij je lichaam kan beleven. Misschien helpt dat.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 27 mei 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.