Kimberley de Ruyter
B E K E K E N
BEKEKEN is een korte film over de spanning in het kijken en bekeken worden en de fysieke spanning die een blik op je kan achterlaten. Het verbeeldt de ervaring veelal op ‘’lekker nare’’ wijze door te spelen met het onderhuidse element dat komt kijken bij een blik die je zelfbeeld aanvalt.
Verwerpelijke Blikken
In Verwerpelijke Blikken duik ik dieper in op mijn eigen gevoeligheid voor een accepterende of juist afwijzende blik die voortkomt uit mijn levenservaring als trans vrouw. Ik doe dit vanuit een geleefde ervaring die ik heb opgedaan tijdens een gespannen moment in de rij voor de kassa’s in een supermarkt. Tijdens die ervaring heb ik de verveemde blik van een ander op mij gevoeld en heb ik me daar een lange tijd ongemakkelijk en onzeker over gevoeld. Verder behandel ik de geschiedenis van foutieve trans representatie in media en leg ik de link tussen die representatie en hoe die de algemene vervreemde kijk van de maatschappij op trans mensen vandaag de dag heeft beïnvloedt/geschapen. Ik neem zijstappen richting de enigszins wetenschappelijke kanten van het gevoel van bekeken worden en hoe men vaak doorheeft dat ze bekeken worden, zonder het direct te kunnen zien. Tevens betrek ik Levinas en het appèl waarover hij schrijft bij dit onderzoek, gezien een appèl doen op ook een stukje menselijkheid teweegbrengt tussen twee blikken.
Uiteidelijk wil ik lezers ook meer bewust maken van hun blik en watvoor effect die kan hebben op hun medemens en ze vragen die kwetsbaarheid niet te vermijden of vergeten.
De context van mijn eindwerk bevat veel kwetsbaarheid en gevoeligheid. Kijken en bekeken worden is iets wat we constant doen, maar we zijn niet altijd bewust van de indruk die onze blik kan achterlaten op iemands zelfbeeld. Mijn inspiratie wat context betreft is dan ook veelal voortgekomen uit mijn eigen levenservaring als trans vrouw, ik voel een noodzaak om mijn visie en ervaring te delen in de hoop vervreemding en afwijzing ten opzichte van trans mensen enigszins weg te kunnen nemen. Visueel gezien raak ik geïnspireerd door noir-stijl stripverhalen, denk aan Frank Miller’s Sin City en Black Hole van Charles Burns. Ik houd van hoge contrasten en heb dit doorgezet in mijn werk tot ik op zwart wit en rood als kleurpallet ben gekomen. Rood is tevens een lievelingskleur gezien het intens en warm is, en dat vond ik passend bij de angstzweet en de gespannenheid van mijn lichaam in de ervaringen van mijn scriptie en film.
Het maakproces is heel organisch verlopen, ik krijg een beeld in mijn hoofd dat een bepaald gevoel visualiseert en dat vormt zich tot een shot. Zo ontstonden er snel een aantal aparte shots zonder een specifieke chronologie maar zijn die gaandeweg in een volgorde gevallen die werkte voor mijn gevoel. Soms had ik moeite een bepaalde situatie te verbeelden maar na wat schetsen of schrijven wist ik een bepaald woord of beeld in mijn hoofd te bereiken die mij weer verder hielp. Veel van mijn makerschap zit in beeld- en woordassociatie, een woord gelinkt aan een context, een ervaring of een gevoel brengt weer mentale beelden voort. Ik heb mijn eigen gelijkenis gebruikt omdat het ook mijn ervaring en mijn verhaal is, én omdat het voor continuiteit in character design, makkelijk was om mijn eigen gezicht te kunne toepassen.
Wat mijn eindwerk vernieuwed maakt zit vooral in de persoonlijke visie. Het medium is traditioneel, 2D handgetekende animatie, dat is bekend. Maar mijn ervaring als trans persoon in een toch wel cis-hetero normatieve samenleving schept nieuwe ideeën en werpt blikken die voor een groot publiek nog niet altijd zijn bekend zijn.
De mensen om mij heen hebben mij altijd indirect geïnspireerd, vrienden die ook beeldmakers zijn naar wiens werk ik enorm opkijk, de mensen die mij aanstaren waarmee ze mijn ‘’anders-zijn’’ bevestigen, de transvrouwen in media naar wie ik enorm opkijk... Mensen inspireren mij, ook al kan ik ze soms ook niet uitstaan.
Ik heb wat langer moeten doen over mijn studie, dus om nu eindelijk af te studeren voelt wel als een overwinning en als een enorme nieuwe uitdaging. Ik laat de studententijd enigszins achter me en moet nu ook meer triviale menselijke verantwoordelijkheden gaan uitoefenen en dat is best wel beangstigend. Voorheen kon ik me bezighouden met mezelf (als trans vrouw en als aanstormend maker) vinden, en nu dat een beetje gelukt is, moet ik opeens ‘’de rest van mijn leven’’ tegemoet... De gevoelens zijn gemengd, maar ik ben wel trots op het feit dat ik eindelijk afstudeer.
Ik hoop vervreemding ten opzichte van queer mensen de wereld uit te helpen en men bewust te maken van hun kijken en bekeken worden. Ik hoop wat van mijn gevoeligheid naar buiten te kunnen uitten en dan ook een stukje gevoeligheid terug te krijgen. Ik wil mensen bewust maken van de ongelijkheid in deze hetero normatieve samenleving en hoe, ondanks dat Nederland als een progressief land wordt afgeschildert, er toch veel kwetsbaarheid en angst leeft in de lhbt+ gemeenschap, omdat acceptatie nog steeds niet vanzelfsprekend is. Ik wil deze mild-activistische houding ook blijven aannemen in mijn toekomstige werk.
Ik heb al ideeën voor nieuwe (film)projecten. Ik wil meer korte films maken over soortgelijke gevoelige thema’s die zelfbeeld, ongelijkheid, seksisme en discriminatie aankaarten op een vleselijke een ‘’lekker nare’’ manier. Dit zijn dingen die mijn leven getekend hebben op goede en slechte manieren en ik vind het belangrijk om ze bespreekbaar te houden.
Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 11 juni 2021
Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.