Julie Perrée

Julie Perrée studeert af aan Creative Writing met een interdisciplinaire voorstelling. Tijdens de opleiding heeft zij verhalen, gedichten en liedjes geschreven. Nu gooit ze het over een andere boeg en gaat ze op de planken staan, waarbij ze de samenwerking aangaat met een danser (Johanna Sauer) en een muzikant (Jetse de Jong).

         Het bos in mij

In Het bos in mij komen tekst, muziek en dans samen om een verhaal te vertellen over komen en gaan, hoe daarmee om te gaan en de rol die bomen hierin spelen. Het stuk gaat over opgroeien, hechten, afscheid nemen, onrust en rust, vastzitten, loslaten en ronddansen.

Het is zowel een treurdicht als een ode aan dit alles. 
 

Concept, tekst en spel: Julie Perrée 
Dans en choreografie: Johanna Sauer 
Muzikale begeleiding: Jetse de Jong 
Begeleiding en dramaturgie: Merit Vessies 

Ik denk aan een scène uit een van mijn favoriete boeken, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan van Milan Kundera. Tereza staat aan de oever van de rivier naar het stromende water te kijken. Dat kalmeert haar. ‘De rivier stroomt van eeuw naar eeuw en de menselijke verhalen spelen zich af op de oever,’ schrijft Kundera. ‘Ze spelen zich af om morgen vergeten te worden en de rivier stroomt verder.’ 
 
Tereza staat aan de oever van de rivier en ze ziet dat het water gewoon stroomt zoals altijd, en dat het niet is zoals in het lied van Toon Hermans – ‘als de liefde niet bestond, zullen ze stilstaan de rivieren, en de vogels en de dieren, als de liefde niet bestond’. Nee, de rivier stroomt door, ook al heeft Tereza een gebroken hart, een nieuw thuis, een dode kat. De rivier stroomt onveranderlijk door. 
 
Ik kijk naar de boom en zie hem staan zoals altijd. Zijn wortels in de grond, zijn takken gespreid. Hij wiegt wat in de wind. Ik vervolg mijn weg. Mijn leven beweegt alle kanten op. Ik voel en denk na, ik ontmoet en neem afscheid. Na jaren van verhalen kom ik terug bij dezelfde boom, en hij staat er nog steeds. Het is misschien dwaas om te zeggen dat de boom iets is wat blijft, want ook bomen sterven, maar toch zeg ik het: de boom is iets wat blijft. 
 
Tegelijkertijd staan de rivier en de bomen voor stromen en groeien, voor opbouw en afbraak. Gooi je iets in de rivier, dan zinkt het of drijft het weg. Valt er een boom om, dan zal die verdwijnen in de aarde en grondstof vormen voor nieuw leven. 
 
Het is deze prachtige tegenstelling, die de bomen en de rivier in zich dragen, die ons, Tereza en mij, steeds weer naar ze toe lokt. We kijken gelaten naar ze en halen opgelucht adem. 

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 13 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.