Hennie Peters

I need to own my story

In mijn werk verbeeld ik vormen en structuren die je in het lichaam zou kunnen tegenkomen. Daarbij zoek ik mijn ziel - die is immers verbonden aan het lichaam? 

Het werk dwingt me mezelf volledig serieus te nemen. Hoe serieus neem immers je ziel? Neem je jezelf? I need to own my story.

Voor haar afstuderen onderzocht Peters twee structuren.

De eerste structuur die is er een die die kronkelt. Peters stapelt ze tot een soort matjes in verschillende stoffen en dichtheid. Afhankelijk van stof en vorm zijn de werken meer of minder open. De andere structuur is een celachtige vorm. Door stof te rekken en te vullen bouwt Peters een soort cellengroep. Haar interesseert de spanning die er op de stof komt te staan. Druk op de ene plaats heeft effect op andere plekken. 

In weer een ander werk is de druk als het ware naar buiten gericht. Uit een langgerekt stuk buisachtige stof stulpen roze-rode bolle vormen. Ook de grijze wollen stof zelf staat onder druk en is uit elkaar getrokken of juist in elkaar geduwd. Hier valt niets te verbergen, elke rimpel en spanning op het werk is zichtbaar gemaakt.

Als Peters de structuren heeft gebouwd, wil ze er als het ware inkruipen. Waar bevindt zich die ziel nou? In tekeningen onderzoekt ze dan weer de ruimte tussen de structuren. En wat gebeurt er wanneer je de structuur natmaakt en platdrukt? Wat blijft er over van het beeld, maar ook: welke nieuwe beelden ontstaan er? 

Visie

Peters gaat er vanuit dat ons lichaam de drager is van alle emoties en ervaringen uit het verleden. Niet alleen ons eigen verleden, maar ook overgenomen trauma’s van voorouders. Ze is daarbij het meest beïnvloed door de methode van opstellingen van het verlangen van Franz Ruppert. We geven via taal betekenis aan onze ervaringen en tegelijkertijd resoneren in elk woord dat we kiezen al onze ervaringen, relaties en herinneringen (ook onbewuste) mee. Via een resonantieproces kan deze informatie zichtbaar en tastbaar worden gemaakt. Daarmee kunnen ook traumatische ervaringen zichtbaar worden en verwerkt. Bessel van der Kolk toonde aan dat trauma’s onze hersenen en ons lichaam veranderen.

Het feit dát we menen innerlijke delen van ons lichaam te kunnen verbeelden, is typerend voor onze tijd. Beeldtechnieken hebben ons lichaam als het ware transparant gemaakt. Peters ontdekte in haar zoektocht vaak dat het beeld dat we ervan hebben niet klopt met hoe ze er in de werkelijkheid uitzien.

Peters voelt zich verwant met kunstenaars als Eva Spierenburg, Daisy Collingridge en Matthew Ronay. Zij verbeelden alledrie structuren zonder dat deze al te letterlijk worden nagebootst. Bij Collingridge en Spierenburg is de inspiratiebron het menselijk lichaam, bij Ronay de natuur. 

Ambitie

Peters wil haar artistieke praktijk komende jaren uitbouwen.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 31 mei 2022

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.