Floortje Christoffels

Ik zou het werkproces van mijn eindwerk, Lieve Voormoeders, als een zoektocht omschrijven. Een zoektocht naar de verbinding met mijn voormoeders. Deze verbinding gaat voorbij eenzelfde kleur ogen of eenzelfde lach. Het gaat om een gedeeld gevoel. Een gevoel wat zich in eerste instantie vooral in de verbinding met mijn al overleden oma voordeed. Het was een gevoel waar veel liefde in verwikkeld zat, maar ook een pijn, iets verstikkends. Ik begreep niet goed waar het vandaan kwam en heb met mijn proces geprobeerd om hier grip op te krijgen. Ik maakte hierbij kennis met het begrip ‘intergenerationeel trauma’. 

Kunst gaat als een rode draad door mijn zoektocht en heeft mij geholpen om te uiten waar de ratio geen woorden aan kan of wil geven. Ik heb de helende kracht van kunst ingezet door al makend mijn onbestemde gevoel te uiten. De grote houtskooltekeningen die hieruit ontstaan zijn, staan voor mij voor een weggestopt verdriet wat ik en de eerdere generaties met zich mee gedragen hebben. Door dit in een beeld te vangen, geef ik ruimte aan wat er nooit heeft mogen zijn en hoop ik een stap te zetten in de heling van dit verdriet. Met de portretten heb ik de sterke vrouwen voor mij een gezicht gegeven en ze de ruimte gegeven die ze verdienen.  

Mijn eindwerk bestaat uit een documentaire en een bijbehorende expositie. Het betreft een verslaglegging van mijn zoektocht en verbeelding van de onderzochte verbinding. Naast een ode aan mijn voormoeders is het eigenlijk ook een ode aan de vrouw in het algemeen. 
 
 

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 21 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.