Ellen Dekkers

Schrijfster Ellen Dekkers (2000) streeft er in haar korte verhalen, novelles en toneelteksten naar om filosofische algemeenheden te doorgronden. Op de geromantiseerde achtergrond van de negentiende eeuw laat zij haar personages lijden onder onbevredigde verlangens en tijdens zoektochten naar abstracties. Om te ontsnappen aan de chaotische realiteit, vlucht ze naar de conceptuele wereld van de stilstand.  

          Het doden van de oude dag

Meneer de begrafenisondernemer walgt zo van zijn eigen saaie, stilstaande bestaan dat hij besluit zijn leven een allesbepalende wending te geven. Hij laat zijn oude zelf achter zich en gaat leven als een roekeloze, charmante knecht, die de opdracht krijgt een verhaal te creëren en het licht te vinden in het hart van Mevrouw.

Het doden van de oude dag toont een viertal verdwaalde zielen die zoekend over het schimmige kerkhof zwerven.   

Zij zouden hebben gezegd dat de begrafenisondernemer was verdwenen. Dat hij in alle vroegte weg was gegaan, in slordige kleding en met een grote koffer in de hand, om nooit meer terug te keren. Hij had niet eens omgekeken. Hij was veel te bang geweest om zich te bedenken. Hij zat zich nu waarschijnlijk te bezatten in een kleine donkere kroeg in een grote stad, terwijl hij zich afvroeg of dit nu het leven was waar hij op had gehoopt. Die vuile waard die geen ‘goedemorgen’ had gezegd, die besmeurde muren, het glas dat vreemd genoeg vaker leeg was dan vol; was dit dan zijn toekomst? Sommige mensen zien niet in dat zij niet kunnen ontsnappen aan zichzelf als zij ontsnappen aan hun verleden. Misschien wilde hij nu al terug, maar hij zal hebben geweten dat dat niet kon zonder zichzelf te vernederen. Ik was benieuwd naar de ondergewaardeerde schatten die hij achter zich had gelaten. Waar iemand verdwijnt, blijft altijd een leegte achter die kan worden opgevuld. 

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 13 juni 2024

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.