GESPOT: Metropolis M over Maud de Vries – de stille impact van zorg en verlies
- Vormgeving
Elk jaar brengt het magazine Metropolis M een Graduation Special uit, met daarin werk van verschillende alumni die afstudeerden als beeldend kunstenaar. Maud de Vries studeerde af aan Illustration Design en is één van de alumni die in de special staat. Metropolis M stelde Maud de vraag: "Wat is het verhaal achter je werk?"
Wanneer Maud de Vries drie jaar geleden aan een bijbaan in de buurtzorg begon had ze geen idee dat die paar uur in de week het uitgangspunt zouden vormen van haar afstuderen: ‘Ik was schoonmaker voor de buurtzorg, wat inhield dat ik huizen poetste van mensen die dat om uiteenlopende redenen niet zelf konden. Het leek me fijn om iets bij te dragen. Ik heb onderschat hoe ingrijpend het is om iemands persoonlijke wereld binnen te stappen. Je drinkt een kop thee en kletst wat, tot je elk detail van die persoon kent.’
Haar illustraties zijn minimalistische inkttekeningen, soms in kleur, meestal in zwart-wit, op uiteenlopende oppervlakken: papier, glas, theedoeken, plastic handschoenen. Opvallend is de afwezigheid van mensen. Op een sporadische hand na, focust De Vries op alledaagse voorwerpen. We zien een ziekenhuisbed, een boterham, een stapel munten, soms vergezeld van een paar korte zinnen die Maud tijdens haar diensten als dagboekfragmenten noteerde. Juist uit de afwezigheid van mensen, spreekt menselijkheid. Want voor wie in zijn kunnen beperkt wordt, is het functioneren van alledaagse voorwerpen van levensbelang. Toch meent De Vries geen grote, maatschappelijke bijbedoelingen te hebben. De illustraties moeten de wereld vooral vrolijker maken. Na haar studie zou ze graag werken voor een krant. De Vries wijst naar de tekening van een ziekenhuisbed. ‘Zie je de nagelkrassen op de muur? Deze persoon kon zelfstandig niet overeind komen voordat het handvat geïnstalleerd werd.’ Op een lage sokkel staat een immens, Alice in Wonderland-achtig servies tentoongesteld. Met droef vertelt De Vries: ‘Dit is een ode aan Mevrouw K. van de woensdag, die plotseling overleed. Op de begrafenis wenste ik vurig dat ik had gezegd hoe fijn ik het vond om bij haar over de vloer te zijn.’
Auteur: Annabel Essink, schrijver en kunsthistoricus