GESPOT: Metropolis M over Alfrédo Doornkamp – verborgen geschiedenis verbeeld in kunst
- Beeldende Kunst
- Vormgeving
- Docentopleidingen
Elk jaar brengt het magazine Metropolis M een Graduation Special uit, met daarin werk van verschillende alumni die afstudeerden als beeldend kunstenaar. Alfrédo Doornkamp studeerde af aan de deeltijdopleiding Docent Beeldende Kunst en Vormgeving en is één van de alumni die in de special staat. Metropolis M stelde Alfrédo de vraag: "Wat is het verhaal achter je werk?"
Alfrédo Doornkamp heeft al meerdere levens achter de rug. Hij is geboren in Suriname in 1980, en woonde twaalf jaar in Aruba, waar zijn buurman, Elvis Tromp, talent in hem zag. Tromp bleek een bekend kunstenaar te zijn, en vroeg Doornkamp om naast tekenen ook schilderen uit te proberen. Als Doornkamp daarmee instemt, wordt hij in datzelfde jaar gevraagd om voor de gouverneur van Aruba een realistisch werk te maken. Geheel autodidactisch begint Doornkamp schilderlessen te geven in een garagebox. Wanneer hij eind 2016 naar Nederland verhuist, start hij een lerarenopleiding om ook andere vakken te kunnen doceren. ‘Ik ben steeds bezig met wat ik doorgeef,’ vertelt hij, ‘aan mijn leerlingen, aan mijn kinderen, aan de wereld.’
Zijn afstudeerwerk is een zesluik bestaande uit oneven gesneden stukken hout die verspreid aan de muur hangen. Het hout is beschilderd met zwart-wit beelden van een herfstig bos, die aan een infraroodfoto doen denken. Door de plassen en over de dorre bladeren loopt een meisje, in kleur geschilderd, met een paarse strik in het haar. ‘Ik wandelde eens door het bos met mijn gezin, toen die innerlijke monoloog weer begon,’ vertelt Doornkamp. ‘Ik probeer zuinig te zijn met mijn gedachten, maar het denderde door mijn hoofd dat wij de nakomelingen zijn van totslaafgemaakten, en dat onze achternaam ons is gegeven door plantagehouders. Ik keek naar de bomen, en realiseerde me dat de wortels branden en droogten hebben doorstaan die niet zijn af te lezen aan de bloeiende kruinen. Zo geldt het ook voor mensen. Die contradictie heb ik in beeld proberen te vangen.’
Op het vierde luik verdwijnt het meisje plotseling uit het beeld. In haar plaats bloeit een weelderige paarse bloem. ‘Indertijd waren veel Nederlanders tegen kolonialisme, aangezien het niet strookte met het christendom. Daar werd iets listigs op bedacht: donkere mensen werden voortaan niet meer erkend als mensen. Met dit persoonlijke werk probeer ik iets politieks te vertellen.’
Auteur: Annabel Essink, schrijver en kunsthistoricus