Charmanie Bansie

De omarmende ruimte

Mijn afstudeerproject is een alternatief voor de menselijke aanraking. De eigenschappen van deze ruimte vormen een combinatie van mijn eigen droom, referenties naar het menselijk lichaam en de kracht van de verbeelding. De omarmende ruimte is voor iedereen die ooit een gemiste aanraking heeft ervaren in zijn leven. Mijn afstudeerproject heeft zich ontwikkeld tot mijn droom van vroeger, hoe de blauwe kamer eigenlijk had moeten zijn. Door te schrijven, schilderen en veelal in de ruimte uit te testen werd mijn droom werkelijkheid.

Scriptie

De gemiste aanraking van de ruimte

“Elke keer wanneer ik voelde dat ik wilde schreeuwen, schreeuwde ik op papier. Ik kraste, schetste of was uren gedetailleerd aan het tekenen aan mijn bureau in mijn kleine blauwe kamer. Elke keer wanneer ik dacht dat de tekening af was, hing ik deze op aan de muur. Na een aantal maanden hing mijn muur vol verschillende soorten tekeningen. Dit ging van gezichten tot aan dieren en bloemen aan toe. De tekeningen waren voor mij heilig omdat deze een emotie weerspiegel­den. Het leek namelijk op een dagboek waar ik elke dag mee op stond en naar bed ging. Door naar de teke­ningen te kijken was ik beeldend aan het lezen omdat de kleuren opvielen maar de kracht van het potlood op papier gaf impact. Ik kon dezelfde woede of hetzelfde verdriet weer voelen. Het leek net of mijn kamer zich open­stelde om mij de ruimte te geven om echt daadwerkelijk te voelen wat ik had getekend en tegelijkertijd ook de geruststelling te geven waardoor ik een soort warme deken over mijn schouders heen voelde. Dat is iets waar ik innerlijk altijd naar verlangde, het gevoel van “het komt wel goed”. Ik verfde mijn kamer donker­grijs, trok het vinyl eruit en legde er zelf tapijt neer. Dat deed ik omdat ik daar behoefte aan had. Ik wilde dat iets mij vasthield.”

Mijn scriptie gaat over de gemiste aanraking van de ruimte. Ken je het gezegde: Ieder huisje heeft zijn kruisje? Er zullen ongetwijfeld heel veel mensen zijn die niet zijn opgegroeid met een ouderlijk vangnet. Dat wanneer ze behoefte hadden aan een streling of troost geen enkel mens daaraan te pas kwam. Je eigen slaapkamer of je bed waar je in kon wegduiken waren het alternatief. Hoe kunnen wij mensen gerustgesteld worden als er geen menselijke aanraking is? En hoe zou ruimte dat kunnen doen? Menselijke aanraking is een fundamentele eerste levensbehoefte. Iedereen verdient het om geruststelling te ervaren in zijn of haar leven.

Visie

In 2019 ben ik op ArtEZ gestart met de 2jarig AD opleiding. Mijn fascinatie lag heel erg bij het zorgen voor anderen. Ik wil altijd iets creëren om een ander een soort trots te laten ervaren. In 2021 slaagde ik voor de AD-opleiding en stroomde door naar de bachelor interieurarchitectuur. Ik kwam er toen tijdens de studie achter dat de term “kwetsbaarheid” een belangrijk begrip is binnen mijn visie. Afgelopen jaren heb ik mijn visie over kwetsbaarheid vooral gefocust op wat het betekent en hoe maak ik het voelbaar? Ik wil juist als ontwerper kwetsbare onderdelen binnen de architectuur naar voren brengen. Dit kan bijvoorbeeld gaan over kwetsbare elementen in de ruimte (fysiek) maar ook over kwetsbaarheden van mensen. Iets waar mensen behoefte aan hebben, bijvoorbeeld zorg. Ik ben opzoek naar tegengeluiden in de ruimte. Wat kan de ruimte mij nou eigenlijk terug bieden? Ik zeg altijd maar: Zonder wrijving geen glans. Als ontwerper zoek ik graag de grens op, ga confrontaties aan en probeer altijd een stukje pijn te omarmen. Pijn hoort er juist bij in een ontwerp, hierdoor voel je waarom je dit zou ontwerpen voor de ander.

Deze pagina is voor het laatst gewijzigd op 12 juni 2023

Sta jij op deze pagina? En heb je een opmerking? Mail naar de redactie.